zondag 27 maart 2011
Fiji was awesome
Na onze vrij hectische exit in Sydney waren we zeer nieuwsgierig naar de Fiji-eilanden, zeker na al het positieve dat we er al over hoorden. Onze verwachtingen werden meer dan overtroffen. We moeten eigenlijk bekennen dat we nog nooit z'n vriendelijke mensen zijn tegengekomen. Een voor een zijn de fijianen prachtige mensen met een heel warm hart. Zelfs de douaniers lachen je toe en smeken je bij je vertrek om zeker terug te komen.
We landden op het hoofdeiland Vitu Levu en vertrokken 's anderendaags op vijfdaagse trip naar 2 verschillende eilanden (Waya Lailai en Naviti). De eilanden zijn allemaal prachtig en paradijselijk. Sommigen zijn kleiner dan een voetbalveld, soms omzoomd met parelwit zand, anderen bergachtig met zeer rotsformaties, restanten van vroegere vulkaanerupties.
Er gewoon tussendoor varen was een streling voor onze ogen en er een paar dagen en nachten op doorbrengen was voor ons echt genieten. Het voelde aan als een vakantie in onze reis ;-) (sorry voor al de harde werkers daar thuis) en zeker een van de hoogtepunten tot nu toe.
Maar het was allemaal iets te mooi om waar te zijn en aan onze Fiji-droom kwam (gelukkig maar tijdelijk) een abrupt einde toen Tom tijdens een spelletje beachvolley zijn schouder uit de kom sloeg. Op zich niets ernstig, maar de keerzijde van de medaille als je op zo'n mooie verlaten eilandjes midden in de oceaan zit, is dat het soms lang kan duren vooralleer je in het ziekenhuis belandt. Het kostte ons een bootrit, een helicoptervlucht en in totaal 20 uur (!) eer dat alles weer op z'n plaats zat.
We brachten een nacht door (voor Tom eentje om snel te vergeten) in een soort medisch centrum in een afgelegen dorpje. Maar iets wat we zeker nooit zullen vergeten, is hoe behulpzaam en bezorgd iedereen in dat dorpje was. Ze gaven ons lekker eten, drinken en een slaapplaats. Tom kreeg zelfs een massage rond z'n schouder. Toen we dan 's morgens met de helicopter vertrokken, stond heel het dorp ons uit te wuiven, echt pakkend.
Om dit alles 'door te spoelen' boekten we toch nog een dag en nacht op een eiland en genoten we er nog meer dan voordien.
Fiji zal voorgoed in ons geheugen blijven, zeker door de paradijselijke eilanden, maar nog meer door de vriendelijkste mensen ooit!
Ondertussen cruisen we op de Pacific Coastal Highway in California, van L.A. naar San Fransisico en terug, maar daarover later meer.
We landden op het hoofdeiland Vitu Levu en vertrokken 's anderendaags op vijfdaagse trip naar 2 verschillende eilanden (Waya Lailai en Naviti). De eilanden zijn allemaal prachtig en paradijselijk. Sommigen zijn kleiner dan een voetbalveld, soms omzoomd met parelwit zand, anderen bergachtig met zeer rotsformaties, restanten van vroegere vulkaanerupties.Er gewoon tussendoor varen was een streling voor onze ogen en er een paar dagen en nachten op doorbrengen was voor ons echt genieten. Het voelde aan als een vakantie in onze reis ;-) (sorry voor al de harde werkers daar thuis) en zeker een van de hoogtepunten tot nu toe.
Maar het was allemaal iets te mooi om waar te zijn en aan onze Fiji-droom kwam (gelukkig maar tijdelijk) een abrupt einde toen Tom tijdens een spelletje beachvolley zijn schouder uit de kom sloeg. Op zich niets ernstig, maar de keerzijde van de medaille als je op zo'n mooie verlaten eilandjes midden in de oceaan zit, is dat het soms lang kan duren vooralleer je in het ziekenhuis belandt. Het kostte ons een bootrit, een helicoptervlucht en in totaal 20 uur (!) eer dat alles weer op z'n plaats zat.
We brachten een nacht door (voor Tom eentje om snel te vergeten) in een soort medisch centrum in een afgelegen dorpje. Maar iets wat we zeker nooit zullen vergeten, is hoe behulpzaam en bezorgd iedereen in dat dorpje was. Ze gaven ons lekker eten, drinken en een slaapplaats. Tom kreeg zelfs een massage rond z'n schouder. Toen we dan 's morgens met de helicopter vertrokken, stond heel het dorp ons uit te wuiven, echt pakkend.
Om dit alles 'door te spoelen' boekten we toch nog een dag en nacht op een eiland en genoten we er nog meer dan voordien.
Fiji zal voorgoed in ons geheugen blijven, zeker door de paradijselijke eilanden, maar nog meer door de vriendelijkste mensen ooit!
Ondertussen cruisen we op de Pacific Coastal Highway in California, van L.A. naar San Fransisico en terug, maar daarover later meer.
maandag 14 maart 2011
The road Melbourne tot Sydney
Hallo iedereen,
Het is al even geleden, maar het einde in Australie is wat hectisch geweest. De van en enkele surfboards verkocht, postpakketten gemaakt om terug naar Belgie op te sturen en wat aan het vervolg van de reis gewerkt, om dan op een van onze laatste dagen onze laptop nog te laten stelen in Sydney. Eigenlijk een aangename stad maar druk en hectisch. Een eindpunt in onze reis.
Net voor Melbourne hebben we dan de zeer gekende Great Ocean Road met z'n 6 apostelen aangevat. Veel toeristen tegengekomen maar wel een zeer mooie route die ons aan vroegere reizen in Spaans Baskenland deden denken. Dezelfde taferelen en uitzichten met een woeste oceaan. Alleen spijtig dat het weer ons meer aan het gure, koude Belgie herinnerde. Maar geen nood, we trokken gewoon al onze warme kleren aan die we meehadden.
Melbourne was dan weer te druk naar onze normen, we bezochten St-Kilda, een van de stranden in Melbourne en besloten na 1 dag de route verder te zetten naar Phillip Island.
Op dit eiland dat verbonden is met een brug naar het vaste land komen elke avond honderden kleine pinguins terug naar hun nesten gewaggeld na een dagje vissen in de zee. Een mooi spektakel.
De road verder van Phillip Island naar Sydney valt niet zo veel spectaculairs meer te vertellen. Goede stranden om te surfen, maar qua natuur en omgeving allemaal wat minder dan het voorgaande wat we gezien hebben in Australie. Wel zijn er nog een aantal meren te bewonderen, die je beter met een zeilboot kan bezoeken.
We kunnen besluiten dat we echt wel van de natuur en de stilte van het westen en het zuiden van Australie hebben kunnen genieten. Vanaf de momenten dat het meer bewoond wordt, verdwijnt toch een deel van de charme van Australie voor ons.
Een merkwaardig randfeit dat je hier meemaakt zijn de Grey Nomads genaamd. Dit zijn gepensioneerde Aussies die hun huis verkopen en een gigantische caravan kopen. Sommigen kopen gewoon een hele bus. Hiermee reizen ze dan heel Australie rond en hebben geen vaste woonplaats meer. Een beetje zoals ons, alleen doen zij er vaak jaren over om de tour te maken.
Als afsluiter enkele 'wist je datjes':
... we op 3.5 maand ongeveer 16000 km reden
... we 2500 euro opreden aan benzine die gemiddeld ongeveer 1 euro/liter kost
... de Australiers de benzine momenteel enorm duur vinden
... we nooit verder dan 200 km van de oceaan zijn verwijderd geweest
... we 146 km aan 1 stuk niet aan ons stuur hebben gedraaid
... ze hier boerderijen hebben groter dan Belgie
... de smaak van een campervan te pakken hebben en in Californie ook eentje zullen huren
... we eerst 5 dagen naar Fiji gaan om Robinson te spelen.
Het is al even geleden, maar het einde in Australie is wat hectisch geweest. De van en enkele surfboards verkocht, postpakketten gemaakt om terug naar Belgie op te sturen en wat aan het vervolg van de reis gewerkt, om dan op een van onze laatste dagen onze laptop nog te laten stelen in Sydney. Eigenlijk een aangename stad maar druk en hectisch. Een eindpunt in onze reis.
Net voor Melbourne hebben we dan de zeer gekende Great Ocean Road met z'n 6 apostelen aangevat. Veel toeristen tegengekomen maar wel een zeer mooie route die ons aan vroegere reizen in Spaans Baskenland deden denken. Dezelfde taferelen en uitzichten met een woeste oceaan. Alleen spijtig dat het weer ons meer aan het gure, koude Belgie herinnerde. Maar geen nood, we trokken gewoon al onze warme kleren aan die we meehadden.
Melbourne was dan weer te druk naar onze normen, we bezochten St-Kilda, een van de stranden in Melbourne en besloten na 1 dag de route verder te zetten naar Phillip Island.
Op dit eiland dat verbonden is met een brug naar het vaste land komen elke avond honderden kleine pinguins terug naar hun nesten gewaggeld na een dagje vissen in de zee. Een mooi spektakel.
De road verder van Phillip Island naar Sydney valt niet zo veel spectaculairs meer te vertellen. Goede stranden om te surfen, maar qua natuur en omgeving allemaal wat minder dan het voorgaande wat we gezien hebben in Australie. Wel zijn er nog een aantal meren te bewonderen, die je beter met een zeilboot kan bezoeken.
We kunnen besluiten dat we echt wel van de natuur en de stilte van het westen en het zuiden van Australie hebben kunnen genieten. Vanaf de momenten dat het meer bewoond wordt, verdwijnt toch een deel van de charme van Australie voor ons.
Een merkwaardig randfeit dat je hier meemaakt zijn de Grey Nomads genaamd. Dit zijn gepensioneerde Aussies die hun huis verkopen en een gigantische caravan kopen. Sommigen kopen gewoon een hele bus. Hiermee reizen ze dan heel Australie rond en hebben geen vaste woonplaats meer. Een beetje zoals ons, alleen doen zij er vaak jaren over om de tour te maken.
Als afsluiter enkele 'wist je datjes':
... we op 3.5 maand ongeveer 16000 km reden
... we 2500 euro opreden aan benzine die gemiddeld ongeveer 1 euro/liter kost
... de Australiers de benzine momenteel enorm duur vinden
... we nooit verder dan 200 km van de oceaan zijn verwijderd geweest
... we 146 km aan 1 stuk niet aan ons stuur hebben gedraaid
... ze hier boerderijen hebben groter dan Belgie
... de smaak van een campervan te pakken hebben en in Californie ook eentje zullen huren
... we eerst 5 dagen naar Fiji gaan om Robinson te spelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)