Hier nog een korte fotoreeks van onze laatste 2 weken in San Juan del Sur in Nicaragua.
Ondertussen maken we ons in San Jose, Costa Rica klaar voor onze laatste nacht van onze wereldreis...slaapwel en tot in Belgie!
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150221184183702.325641.526268701&l=e22f5ecd73
woensdag 22 juni 2011
zondag 19 juni 2011
The End...
Dag volgers en lezers van onze blog!
Onze wereldreis zit er (spijtiggenoeg) bijna op… Binnen een paar dagen zal er hier waarschijnlijk niet meer veel nieuwe informatie op te lezen zijn (behalve nog wat foto’s). Je kan natuurlijk steeds de oude verslagen nog eens herlezen, iets wat wij zeker zullen doen tijdens de donkere winterdagen.
We vinden het jammer dat ons avontuur erop zit, maar langs de andere kant zijn we ook blij dat we heelhuids en gezond terug naar huis kunnen keren. Familie, vrienden en feestjes staan immers op ons te wachten. Hopelijk zijn de weergoden ons goedgezind, zodat we onze Endless Summer nog twee maanden kunnen verlengen, deze keer wel op belgische bodem.
Het is zeer moeilijk om te beschrijven wat deze reis ons allemaal heeft bijgebracht… In ieder geval heel veel plezier, onvergetelijke momenten op prachtige locaties, superveel mensen leren kennen waarvan er ons heel veel zullen bijblijven, soms in negatieve zin maar de meeste gelukkig in positieve zin. Al de verschillende landen, hun inwoners met hun al dan niet bizarre gewoontes, het eten (zal Tom vooral herinneren), de prachtige natuur, de oceanen, de zon(!), de vele gebeurtenissen en ervaringen maakten het voor ons waarschijnlijk een van de mooiste jaren van ons leven tot nu toe… hopelijk kunnen we dat nog eens evenaren.
Reizen met elkaar 24/7 gedurende 10 maanden heeft gelukkig maar enkele kleine donderwolkjes gekend, die al snel verdreven werden door ongezien plezier, fun, veel avontuur, zoveel leuke momenten die we nooit, nooit zullen vergeten!
Hierbij willen we zeker iedereen bedanken voor het lezen en volgen van onze blog. Al de leuke reacties die we telkens kregen deden ons heel veel plezier. Zo bleven we ook wat op de hoogte van jullie verhalen. We hopen jullie deze zomer allemaal tegen het lijf te lopen, want er valt wel heel wat bij te kletsen.
Om af te sluiten krijgen jullie nog een paar ‘wist je dat’jes.
Wist je dat…
…we 291 dagen weg zullen geweest zijn?
…we in die tijd 17 landen doorgereisd zijn?
…we 15 vluchten hebben genomen (incl. helicopter)?
…we 140 uur op de bus hebben gezeten? (vnl. in centro-america)
…we 18000 km zelf hebben gereden? (vnl. in Oz en California)
…we op 55 boten hebben gezeten? (grote en kleine ferry’s, watertaxi’s, duik-en snorkeltrips, surftrips, walvis- en dolfijnenwatchingtrips, zeilboten, kano’s, etc…)
…we slechts 3 treinen hebben genomen? ( 1 van Bxl-zuid naar Londen, de andere 2 in Oz)
…we samen aan ons 9e paar teenslippers zitten?
… onze portefeuille, laptop (met 10-tallen foto’s) en 1 gsm gestolen zijn?
…onze camera, een andere gsm, een andere laptop, een Ipod en waarschijnlijk nog wel een paar andere zaken kapot zijn gegaan?
…dat dit allemaal bij het budget van een wereldreis hoort?
…maar dat we met zoveel meer naar huis zullen gaan?!!! (vele foto’s, herinneringen, ervaringen, souveniers en duik-,surf-en kitevorderingen!) (voor Tom: liefde voor de vissen???)
…dat we nu gaan afronden om nog van onze laatste dagen te genieten, om ons mentaal voor te bereiden op onze terugkeer en we er heel erg naar uitkijken om iedereen terug te zien?!
Tot binnenkort!
Onze wereldreis zit er (spijtiggenoeg) bijna op… Binnen een paar dagen zal er hier waarschijnlijk niet meer veel nieuwe informatie op te lezen zijn (behalve nog wat foto’s). Je kan natuurlijk steeds de oude verslagen nog eens herlezen, iets wat wij zeker zullen doen tijdens de donkere winterdagen.
We vinden het jammer dat ons avontuur erop zit, maar langs de andere kant zijn we ook blij dat we heelhuids en gezond terug naar huis kunnen keren. Familie, vrienden en feestjes staan immers op ons te wachten. Hopelijk zijn de weergoden ons goedgezind, zodat we onze Endless Summer nog twee maanden kunnen verlengen, deze keer wel op belgische bodem.Het is zeer moeilijk om te beschrijven wat deze reis ons allemaal heeft bijgebracht… In ieder geval heel veel plezier, onvergetelijke momenten op prachtige locaties, superveel mensen leren kennen waarvan er ons heel veel zullen bijblijven, soms in negatieve zin maar de meeste gelukkig in positieve zin. Al de verschillende landen, hun inwoners met hun al dan niet bizarre gewoontes, het eten (zal Tom vooral herinneren), de prachtige natuur, de oceanen, de zon(!), de vele gebeurtenissen en ervaringen maakten het voor ons waarschijnlijk een van de mooiste jaren van ons leven tot nu toe… hopelijk kunnen we dat nog eens evenaren.
Reizen met elkaar 24/7 gedurende 10 maanden heeft gelukkig maar enkele kleine donderwolkjes gekend, die al snel verdreven werden door ongezien plezier, fun, veel avontuur, zoveel leuke momenten die we nooit, nooit zullen vergeten!
Hierbij willen we zeker iedereen bedanken voor het lezen en volgen van onze blog. Al de leuke reacties die we telkens kregen deden ons heel veel plezier. Zo bleven we ook wat op de hoogte van jullie verhalen. We hopen jullie deze zomer allemaal tegen het lijf te lopen, want er valt wel heel wat bij te kletsen.
Om af te sluiten krijgen jullie nog een paar ‘wist je dat’jes.
Wist je dat…
…we 291 dagen weg zullen geweest zijn?
…we in die tijd 17 landen doorgereisd zijn?
…we 15 vluchten hebben genomen (incl. helicopter)?
…we 140 uur op de bus hebben gezeten? (vnl. in centro-america)
…we 18000 km zelf hebben gereden? (vnl. in Oz en California)
…we op 55 boten hebben gezeten? (grote en kleine ferry’s, watertaxi’s, duik-en snorkeltrips, surftrips, walvis- en dolfijnenwatchingtrips, zeilboten, kano’s, etc…)
…we slechts 3 treinen hebben genomen? ( 1 van Bxl-zuid naar Londen, de andere 2 in Oz)
…we samen aan ons 9e paar teenslippers zitten?
… onze portefeuille, laptop (met 10-tallen foto’s) en 1 gsm gestolen zijn?
…onze camera, een andere gsm, een andere laptop, een Ipod en waarschijnlijk nog wel een paar andere zaken kapot zijn gegaan?
…dat dit allemaal bij het budget van een wereldreis hoort?
…maar dat we met zoveel meer naar huis zullen gaan?!!! (vele foto’s, herinneringen, ervaringen, souveniers en duik-,surf-en kitevorderingen!) (voor Tom: liefde voor de vissen???)
…dat we nu gaan afronden om nog van onze laatste dagen te genieten, om ons mentaal voor te bereiden op onze terugkeer en we er heel erg naar uitkijken om iedereen terug te zien?!
Tot binnenkort!
donderdag 16 juni 2011
maandag 13 juni 2011
Belize
Na al die busreizen in Centraal Amerika, de bus is hier het transportmiddel bij uitstek, gingen we ons eens wat meer over het water laten transporteren. Iets duurder voor de portemonnee maar veel mooier.
Met de boot gingen we van Guatemala naar Belize. 45 minuten op de boot maar een wereld van verschil. Gedaan met het spaans, nu we konden gelukkig terug wat engels spreken. Tom heeft meer dan genoeg van het spaans en gedraagt zich graag als een echte gringo (de bijnaam van Amerikanen in Centraal en Zuid Amerika)… Liever wat engels dan te veel spaans… haha. Katrien daarentegen stelt maar al te graag spaanse vraagjes, liever een teveel dan te weinig.
In Belize, een land zo groot als Wales, wonen slechts 300.000 mensen wat een groot verschil is met de meeste goedbevolkte landen in Centraal Amerika. Je hebt er Belize vasteland en dan een groot netwerk van eilanden in de zee, the Cayes, die allemaal rond het 2de grootste koraalrif ter wereld liggen (na het Great Barrier reef in Oost-Australie, waar we spijtig genoeg niet geraakt zijn)
Belize is met stip de mooiste bestemming die we aandeden in Centraal Amerika en absoluut bij de toppertjes van onze reis. Eerst en vooral logeerden we op Caye Caulker, een eiland op 45 minuten varen van het vasteland. Voor ons een zeer leuke bestemming, misschien echt wel een ideetje voor mensen die niet weten waar naartoe te gaan op vakantie. Hier organizeerden we een duiktrip naar de blue hole.
De blue hole is een atractie voor duikers van over de wereld. Een diepblauw gat (was zoveel jaren geleden een grot, maar is nu gevuld met water) met stalagtieten en-mieten en met vele grote vissen en haaien. Grote paniek voor Tom die meewas om te snorkelen bij het aanschouwen van dit alles. Er zwommen een 5 tal grote reefsharks (3 meter) en hoewel iedereen maar beweert dat deze geen mensen aanvallen weet Tom wel beter. Dat fabeltje kunnen ze hem niet meer wijsmaken. Nadien hadden we lunch op een eiland, allemaal zoals in een tropisch sprookje en later die dag doken en snorkelden we nog op 2 andere spots.
Als afsluiter van Belize organiseerden we een zeiltrip terug naar het zuiden van het land om terug koers naar Nicaragua te zetten. 3 dagen zeilen en 2 nachten slapen in tentjes op eilanden die we op onze weg tegenkwamen. Het zeilen werd af en toe onderbroken voor een snorkel of zwempauze of voor het binnenhalen van de vissen aan de haak.
Hoewel we maar 1 week in Belize vertoefden was het zeker 1 van de hoogtepunten van onze reis.
Op onze terugreis naar Nicaragua stopten we ook nog een dag in Honduras. Daar zag Katrien een oude schoolkameraad terug. Oscar kwam 15 jaar geleden een jaar als uitwisselingsstudent naar Belgie. We werden er superhartelijk ontvangen, proefden al de lokale bieren en kregen een heerlijk bed ter beschikking. Het was eigenlijk grappig om te zien hoe weinig we veranderd waren na al die tijd. Ongeloofelijk om mekaar na 15 jaar terug te zien!
Nu zitten we als afsluiter terug in San Juan del Sur waar we dagelijks enkele surfsessies meepikken en stilletjes aan de dagen die ons resten zien smelten als sneeuw voor de zon...
Met de boot gingen we van Guatemala naar Belize. 45 minuten op de boot maar een wereld van verschil. Gedaan met het spaans, nu we konden gelukkig terug wat engels spreken. Tom heeft meer dan genoeg van het spaans en gedraagt zich graag als een echte gringo (de bijnaam van Amerikanen in Centraal en Zuid Amerika)… Liever wat engels dan te veel spaans… haha. Katrien daarentegen stelt maar al te graag spaanse vraagjes, liever een teveel dan te weinig.
In Belize, een land zo groot als Wales, wonen slechts 300.000 mensen wat een groot verschil is met de meeste goedbevolkte landen in Centraal Amerika. Je hebt er Belize vasteland en dan een groot netwerk van eilanden in de zee, the Cayes, die allemaal rond het 2de grootste koraalrif ter wereld liggen (na het Great Barrier reef in Oost-Australie, waar we spijtig genoeg niet geraakt zijn)Belize is met stip de mooiste bestemming die we aandeden in Centraal Amerika en absoluut bij de toppertjes van onze reis. Eerst en vooral logeerden we op Caye Caulker, een eiland op 45 minuten varen van het vasteland. Voor ons een zeer leuke bestemming, misschien echt wel een ideetje voor mensen die niet weten waar naartoe te gaan op vakantie. Hier organizeerden we een duiktrip naar de blue hole.
De blue hole is een atractie voor duikers van over de wereld. Een diepblauw gat (was zoveel jaren geleden een grot, maar is nu gevuld met water) met stalagtieten en-mieten en met vele grote vissen en haaien. Grote paniek voor Tom die meewas om te snorkelen bij het aanschouwen van dit alles. Er zwommen een 5 tal grote reefsharks (3 meter) en hoewel iedereen maar beweert dat deze geen mensen aanvallen weet Tom wel beter. Dat fabeltje kunnen ze hem niet meer wijsmaken. Nadien hadden we lunch op een eiland, allemaal zoals in een tropisch sprookje en later die dag doken en snorkelden we nog op 2 andere spots. Als afsluiter van Belize organiseerden we een zeiltrip terug naar het zuiden van het land om terug koers naar Nicaragua te zetten. 3 dagen zeilen en 2 nachten slapen in tentjes op eilanden die we op onze weg tegenkwamen. Het zeilen werd af en toe onderbroken voor een snorkel of zwempauze of voor het binnenhalen van de vissen aan de haak.
Hoewel we maar 1 week in Belize vertoefden was het zeker 1 van de hoogtepunten van onze reis.Op onze terugreis naar Nicaragua stopten we ook nog een dag in Honduras. Daar zag Katrien een oude schoolkameraad terug. Oscar kwam 15 jaar geleden een jaar als uitwisselingsstudent naar Belgie. We werden er superhartelijk ontvangen, proefden al de lokale bieren en kregen een heerlijk bed ter beschikking. Het was eigenlijk grappig om te zien hoe weinig we veranderd waren na al die tijd. Ongeloofelijk om mekaar na 15 jaar terug te zien!
Nu zitten we als afsluiter terug in San Juan del Sur waar we dagelijks enkele surfsessies meepikken en stilletjes aan de dagen die ons resten zien smelten als sneeuw voor de zon...
zaterdag 11 juni 2011
Foto's Guatemala
Ondertussen zijn we na Guatemala en Belize terug aangekomen in het surf- en badstadje San Juan del Sur in Nicaragua. Onze laatste 2 weken zijn aangebroken (AAAAAHHHH!!!!!!) maar we proberen er kalm onder te blijven... en genieten zeker nog eventjes verder. De foto's van Belize zullen jullie in de loop van volgende week te zien krijgen. Zolang we nog op het zuiderse ritme kunnen leven, gaan we daar zeker nog van profiteren ;-)
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150210695498702.322094.526268701&l=87e2b8f321
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150210695498702.322094.526268701&l=87e2b8f321
donderdag 2 juni 2011
Guatemala
Het reistraject: vrijdagochtend stonden we op om 5h30 in een caraibisch dorpje in Nicaragua om de boot te nemen naar het vasteland. Aangezien we in de Caraiben zaten vertrok de boot uiteindelijk tegen 11 uur ‘s morgens. Ole. Dezelfde middag moesten we nog overstappen op een andere boot, namen we het vliegtuig, taxi, busrit van 17 uur, nog een taxi en kwamen dan uiteindelijk zaterdagavond (zo’n 40 uur later en 3 grensovergangen verder) in Antigua , Guatemala aan.
We hadden dus wel wat rust verdiend en besloten 3 nachten in Antigua te blijven. De stad is Unesco erfgoed en bijgevolg zeer authentiek. De stad bestaat uit kasseistraten, gekleurde huisjes in koloniale stijl, veel pleintjes, kerken en dit alles wordt omgeven door 3 grote vulkanen. Het deed ons aan Brugge denken, maar dan wel in centro-amerikaanse stijl.
Het is er vrij toeristisch en zo ook gezellig druk, zeker in het weekend. Het enige minpunt was dat het ‘s avonds best wel afkoelde tot 16 graden. Als je de locals en andere toeristen in lange jeans, schoenen en jas ziet rondlopen, vielen wij in teenslippers en blote benen wel wat uit de toon.
Daarna trokken we naar de highlands van Guatemala meer bepaald Lago de Atitlan. Een groot meer in de bergen eveneens omgeven door 3 (andere) vulkanen en vele kleine dorpjes. Het deed ons wat aan de alpen in de zomer denken, maar door de aanwezigheid van de Mayacultuur heb je wel het gevoel in een ander werelddeel te zijn. In de dorpjes dragen haast alle vrouwen en meisjes nog steeds de traditionele kledij, soms de mannen ook maar toch gevoelig minder.
Op elke straathoek worden er verse maistortillas gemaakt, een verplicht en heilig bestanddeel van elke maaltijd volgens hun religie. De Mayas zijn zeer gelovig, proberen zoveel mogelijk de tradities te behouden, zijn harde werkers (mais, koffie, vis en toerisme) zijn vrij rustig, verschrikkelijk klein en heel vriendelijk.
We deden een koffieplantagetour, gingen baden in warm vulkanisch water, bezochten met een boot een ander bergdorpje en kochten wat souveniers op de markt.
Tijd om terug naar de caraibische kust door te steken met een busrit van meer dan 12 uur. Onderweg stopten we bij de Mayaruines van Quirigua. Het zijn zeker niet de grootste of bekendste, maar wel met mooie gegraveerde tekeningen en wederom Unesco erfgoed. Voor Tom was dit een verplicht nummertje en voor Katrien genieten, ook als was het die dag zinderend heet.
Na een adembenemende bootrit op de Rio Dulce, een overnachting in het Garifunastadje Livingston en nog 2 bootritten in de caraibische wateren kwamen we aan in Belize. Maar later hierover meer na onze zeiltrip die morgen gaat beginnen en 3 dagen zal duren.
Groetjes
We hadden dus wel wat rust verdiend en besloten 3 nachten in Antigua te blijven. De stad is Unesco erfgoed en bijgevolg zeer authentiek. De stad bestaat uit kasseistraten, gekleurde huisjes in koloniale stijl, veel pleintjes, kerken en dit alles wordt omgeven door 3 grote vulkanen. Het deed ons aan Brugge denken, maar dan wel in centro-amerikaanse stijl.Het is er vrij toeristisch en zo ook gezellig druk, zeker in het weekend. Het enige minpunt was dat het ‘s avonds best wel afkoelde tot 16 graden. Als je de locals en andere toeristen in lange jeans, schoenen en jas ziet rondlopen, vielen wij in teenslippers en blote benen wel wat uit de toon.
Daarna trokken we naar de highlands van Guatemala meer bepaald Lago de Atitlan. Een groot meer in de bergen eveneens omgeven door 3 (andere) vulkanen en vele kleine dorpjes. Het deed ons wat aan de alpen in de zomer denken, maar door de aanwezigheid van de Mayacultuur heb je wel het gevoel in een ander werelddeel te zijn. In de dorpjes dragen haast alle vrouwen en meisjes nog steeds de traditionele kledij, soms de mannen ook maar toch gevoelig minder.
Op elke straathoek worden er verse maistortillas gemaakt, een verplicht en heilig bestanddeel van elke maaltijd volgens hun religie. De Mayas zijn zeer gelovig, proberen zoveel mogelijk de tradities te behouden, zijn harde werkers (mais, koffie, vis en toerisme) zijn vrij rustig, verschrikkelijk klein en heel vriendelijk.We deden een koffieplantagetour, gingen baden in warm vulkanisch water, bezochten met een boot een ander bergdorpje en kochten wat souveniers op de markt.
Tijd om terug naar de caraibische kust door te steken met een busrit van meer dan 12 uur. Onderweg stopten we bij de Mayaruines van Quirigua. Het zijn zeker niet de grootste of bekendste, maar wel met mooie gegraveerde tekeningen en wederom Unesco erfgoed. Voor Tom was dit een verplicht nummertje en voor Katrien genieten, ook als was het die dag zinderend heet.
Na een adembenemende bootrit op de Rio Dulce, een overnachting in het Garifunastadje Livingston en nog 2 bootritten in de caraibische wateren kwamen we aan in Belize. Maar later hierover meer na onze zeiltrip die morgen gaat beginnen en 3 dagen zal duren.Groetjes
dinsdag 24 mei 2011
Foto's Caraiben
Ondanks dat onze camera het heeft begeven en we een miskoop van jewelste hebben gedaan in Nicaragua kunnen we toch nog enkele foto's tonen. Gelukkig vonden we in Guatemala betere toestellen en hebben ons dan maar een 2de nieuw gekocht :)
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150196060603702.317470.526268701&l=95d02cdc7b
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150196060603702.317470.526268701&l=95d02cdc7b
maandag 23 mei 2011
Nicaragua: Caribbean coast
Hi everybody,
Vanuit de hoofdstad Managua namen we een klein vliegtuigje richting de Corn Islands midden in de caraibische zee. De 1,5 uur durende vlucht was al een belevenis op zich. In zo’n toestel voor een 40tal personen voel je echt elke beweging en word je letterlijk heen en weer geschud.
Eerst brachten we 2 dagen door op Big Corn Island met zo’n 7000 inwoners. Het zuiden heeft mooie paradijselijke stranden, maar in de “hoofdstraat” van het eiland ter hoogte van de haven lopen wel wat vreemde figuren rond die je ‘s avonds een ongemakkelijk gevoel kunnen geven. .. (dronken bushmannen met grote machetes!) De meeste inwoners daarentegen zijn zeer vriendelijk en vertellen je graag wat meer over hun leven op het eiland.
Op die eilanden zou je haast vergeten dat je in Nicaragua bent, want het merendeel spreekt er van dat sappig caraibisch Engels. Vroeger leefden de eilandbewoners van de visvangst en fruitplantages, maar na de doortocht van een verwoestende vulkaan in 1988 werden de meeste fruitbomen vernietigd waardoor er nu voornamelijk van de visvangst wordt geleefd.
Op Little Corn Island is het leven nog vrediger en echt laidback. Verplaatsen op het eiland gebeurt er enkel te voet op smalle wandelpaden. Hier wonen een 1000tal mensen, er is een schooltje, een kerk, een paar kruidenierswinkeltjes en zelfs een baseballstadium waar elk weekend veel beweging is. Hier leven vrij veel mensen van het toerisme door het aanbieden van logie, restaurantjes, barretjes, verkopen van coconutbroodjes, chickenpies, paties (gevulde deegkoekjes) of het organiseren van snorkeltochten en het maken van traditionele visgerechten rond een vuur op het strand.
Eigenlijk vliegen de dagen hier voorbij zonder al te veel activiteit. Katrien deed er wel wat duiken en zag er veel moois onder water. Samen ondernamen we een snorkeltocht waar Tom zijn eerste en hopelijk ook laatste (ongevaarlijke) haai in de ogen moest kijken.
Na de eilanden bezochten we ook enkele zeer afgelegen dorpjes op het vaste land van de caraiben. De dorpjes liggen langst rivieren, lagunes en meren. Het is dan ook vaak uren op de boot of pangas (zo noemen ze die boten hier) zitten en soms nog meerdere uren wachten eer de boten komen en al dan niet uitvaren… Het wachten wordt dan wel beloond met prachtige vaarroutes tussen mangroves met dichte begroeiing en langs scheepswraken, wat ons wel wat het ‘Indiana Jones-gevoel’ gaf. In die dorpjes leven verschillende ethnische groepen zoals Creolen, Miskitos en Garifunas. Ze zijn de weinige toeristen die daar komen steeds enorm dankbaar om de interesse in hun gemeenschap. Een man die naar zijn dorp wilde terugkeren, gaf zijn plaats op de boot aan ons omdat hij het een eer vond dat we zijn dorp wilden bezoeken. Het was een unieke ervaring om daar in die afgelegen gebieden een paar nachten door te brengen, maar voor Tom was het toch net iets te rustig en toch erg ver van de beschaafde wereld.
Daarom zijn we nu onderweg naar wat meer actie in Guatemala. Zelfs met 10 maanden tijd geraken we nu naar het einde wat in tijdsnood, waardoor we waarschijnlijk slechts een 8tal dagen in Guatemala en en 8tal dagen in Belize zullen vertoeven. Eigenlijk hebben we meer tijd nodig, haha, maar het is toch genoeg om een glimp van de landen op te vangen. Daarna keren we terug naar San Juan del Sur in Nicaragua om onze reis af te sluiten met 2 weken surf, surf en nog eens surf, zei Tom!
Vanuit de hoofdstad Managua namen we een klein vliegtuigje richting de Corn Islands midden in de caraibische zee. De 1,5 uur durende vlucht was al een belevenis op zich. In zo’n toestel voor een 40tal personen voel je echt elke beweging en word je letterlijk heen en weer geschud.
Eerst brachten we 2 dagen door op Big Corn Island met zo’n 7000 inwoners. Het zuiden heeft mooie paradijselijke stranden, maar in de “hoofdstraat” van het eiland ter hoogte van de haven lopen wel wat vreemde figuren rond die je ‘s avonds een ongemakkelijk gevoel kunnen geven. .. (dronken bushmannen met grote machetes!) De meeste inwoners daarentegen zijn zeer vriendelijk en vertellen je graag wat meer over hun leven op het eiland.
Op die eilanden zou je haast vergeten dat je in Nicaragua bent, want het merendeel spreekt er van dat sappig caraibisch Engels. Vroeger leefden de eilandbewoners van de visvangst en fruitplantages, maar na de doortocht van een verwoestende vulkaan in 1988 werden de meeste fruitbomen vernietigd waardoor er nu voornamelijk van de visvangst wordt geleefd.Op Little Corn Island is het leven nog vrediger en echt laidback. Verplaatsen op het eiland gebeurt er enkel te voet op smalle wandelpaden. Hier wonen een 1000tal mensen, er is een schooltje, een kerk, een paar kruidenierswinkeltjes en zelfs een baseballstadium waar elk weekend veel beweging is. Hier leven vrij veel mensen van het toerisme door het aanbieden van logie, restaurantjes, barretjes, verkopen van coconutbroodjes, chickenpies, paties (gevulde deegkoekjes) of het organiseren van snorkeltochten en het maken van traditionele visgerechten rond een vuur op het strand.
Eigenlijk vliegen de dagen hier voorbij zonder al te veel activiteit. Katrien deed er wel wat duiken en zag er veel moois onder water. Samen ondernamen we een snorkeltocht waar Tom zijn eerste en hopelijk ook laatste (ongevaarlijke) haai in de ogen moest kijken.
Na de eilanden bezochten we ook enkele zeer afgelegen dorpjes op het vaste land van de caraiben. De dorpjes liggen langst rivieren, lagunes en meren. Het is dan ook vaak uren op de boot of pangas (zo noemen ze die boten hier) zitten en soms nog meerdere uren wachten eer de boten komen en al dan niet uitvaren… Het wachten wordt dan wel beloond met prachtige vaarroutes tussen mangroves met dichte begroeiing en langs scheepswraken, wat ons wel wat het ‘Indiana Jones-gevoel’ gaf. In die dorpjes leven verschillende ethnische groepen zoals Creolen, Miskitos en Garifunas. Ze zijn de weinige toeristen die daar komen steeds enorm dankbaar om de interesse in hun gemeenschap. Een man die naar zijn dorp wilde terugkeren, gaf zijn plaats op de boot aan ons omdat hij het een eer vond dat we zijn dorp wilden bezoeken. Het was een unieke ervaring om daar in die afgelegen gebieden een paar nachten door te brengen, maar voor Tom was het toch net iets te rustig en toch erg ver van de beschaafde wereld.
Daarom zijn we nu onderweg naar wat meer actie in Guatemala. Zelfs met 10 maanden tijd geraken we nu naar het einde wat in tijdsnood, waardoor we waarschijnlijk slechts een 8tal dagen in Guatemala en en 8tal dagen in Belize zullen vertoeven. Eigenlijk hebben we meer tijd nodig, haha, maar het is toch genoeg om een glimp van de landen op te vangen. Daarna keren we terug naar San Juan del Sur in Nicaragua om onze reis af te sluiten met 2 weken surf, surf en nog eens surf, zei Tom!
woensdag 11 mei 2011
maandag 9 mei 2011
Nicaragua
Hallo,
Na een in totaal 3 daagse busrit vanaf Panama City tot Nicaragua waren we aangekomen in San Juan Del Sur. Een nieuw hoofdstuk, nieuw land en Semana Santa. Semana Santa is de week voor Pasen en is in Latijns Amerika de belangrijkste week van het jaar. Met niets te vergelijken in Europa. Ik geloof dat bijna iedereen deze week op vakantie vertrekt met een ongeziene drukte tot gevolg. Overladen bussen, supperdrukke grensovergangen, volgeboekte hotels en dergelijke… In San Juan sliepen de mensen bij gebrek aan beschikbare logies op straat, strand, wagens of sliepen gewoon niet…
Na een knotsgekke vierdaagse met veel lawaai keerde de rust gelukkig terug in het anders o zo rustige San Juan. Dit stadje is een uitvalsbasis naar de vele surfstranden in de buurt. Aangezien de wegen hier nog te wensen over laten heb je hier echt wel een 4x4 nodig om naar de omliggende stranden gebracht te worden. Meestal vertrekken we in de voormiddag naar de playa om dan tegen zonsondergang na een vermoeiende surfdag terug te keren.
Nicaragua is echt wel een beetje terug in de tijd. Koken in vele restaurantjes gebeurt nog op hout… In de supermarkten is het niet zo eenvoudig om dagelijkse produkten te vinden. Vloeibare zeep kennen ze hier nog niet en gewoon lenzenprodukt aanschaffen is een ware marteling. Maar niet geklaagd we trekken onze plan wel. 50 % van de mensen leeft onder de armoedegrens maar desondanks zijn velen enorm vriendelijk voor ons en bevalt de sfeer ons hier zeer goed.
Hoewel het leven ons in San Juan aardig beviel besloten we na een dikke 2 weken om te vertrekken en koers te zetten naar Isla de Ometepe. Een eilandengroep met 2 vulkanen in het lago de Nicaragua. (een gigantisch meer in Nicaragua) Spijtig genoeg was het weer ons niet al te gunstig gezind en besloten we geen hiking naar de top van een vulkaan te doen. In de plaats genoten we van ons rustig guesthouse aan de voet van een van de vulkanen en kajakten dan maar op het meer.
Nu zijn we klaar om morgen met het vliegtuig naar de Corn Islands in het Caraibisch deel van Nicaragua te vliegen. Normaal gezien gingen we deze weg over land doen maar aangezien we stilletjes aan in tijdsnood aan het geraken zijn betalen we de extra dollars en sparen hiermee een 6 daagse reis over land uit. Tijd die we nog zullen kunnen gebruiken.
Groetjes,
Tom en Katrien
Na een in totaal 3 daagse busrit vanaf Panama City tot Nicaragua waren we aangekomen in San Juan Del Sur. Een nieuw hoofdstuk, nieuw land en Semana Santa. Semana Santa is de week voor Pasen en is in Latijns Amerika de belangrijkste week van het jaar. Met niets te vergelijken in Europa. Ik geloof dat bijna iedereen deze week op vakantie vertrekt met een ongeziene drukte tot gevolg. Overladen bussen, supperdrukke grensovergangen, volgeboekte hotels en dergelijke… In San Juan sliepen de mensen bij gebrek aan beschikbare logies op straat, strand, wagens of sliepen gewoon niet…
Na een knotsgekke vierdaagse met veel lawaai keerde de rust gelukkig terug in het anders o zo rustige San Juan. Dit stadje is een uitvalsbasis naar de vele surfstranden in de buurt. Aangezien de wegen hier nog te wensen over laten heb je hier echt wel een 4x4 nodig om naar de omliggende stranden gebracht te worden. Meestal vertrekken we in de voormiddag naar de playa om dan tegen zonsondergang na een vermoeiende surfdag terug te keren.
Nicaragua is echt wel een beetje terug in de tijd. Koken in vele restaurantjes gebeurt nog op hout… In de supermarkten is het niet zo eenvoudig om dagelijkse produkten te vinden. Vloeibare zeep kennen ze hier nog niet en gewoon lenzenprodukt aanschaffen is een ware marteling. Maar niet geklaagd we trekken onze plan wel. 50 % van de mensen leeft onder de armoedegrens maar desondanks zijn velen enorm vriendelijk voor ons en bevalt de sfeer ons hier zeer goed.
Hoewel het leven ons in San Juan aardig beviel besloten we na een dikke 2 weken om te vertrekken en koers te zetten naar Isla de Ometepe. Een eilandengroep met 2 vulkanen in het lago de Nicaragua. (een gigantisch meer in Nicaragua) Spijtig genoeg was het weer ons niet al te gunstig gezind en besloten we geen hiking naar de top van een vulkaan te doen. In de plaats genoten we van ons rustig guesthouse aan de voet van een van de vulkanen en kajakten dan maar op het meer.Nu zijn we klaar om morgen met het vliegtuig naar de Corn Islands in het Caraibisch deel van Nicaragua te vliegen. Normaal gezien gingen we deze weg over land doen maar aangezien we stilletjes aan in tijdsnood aan het geraken zijn betalen we de extra dollars en sparen hiermee een 6 daagse reis over land uit. Tijd die we nog zullen kunnen gebruiken.
Groetjes,
Tom en Katrien
vrijdag 29 april 2011
Pics Panama
Ondertussen beleven we een superleuke tijd in Nicaragua, met voorlopig veel golfsurfen op ons programma, maar daarover later meer. Geniet maar eerst van de beelden uit Panama:
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150171677818702.310197.526268701&l=cdf0e1f33f
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150171677818702.310197.526268701&l=cdf0e1f33f
maandag 18 april 2011
Panama
Hola amigos,
Het vierde continent op onze trip na 7 maanden was een feit. Centraal Amerika, warm, tropisch, latino en spaans sprekend. Na 2 jaren avondschool gevolgd te hebben werd het tijd om theorie in de praktijk om te zetten. Het begin was wat moeilijk, zeker voor Tom, al niet echt de beste, gemotiveerde en attentste leerling van de klas maar langzaam aan begint het wat beter te gaan.
Aangezien het merendeel van de mensen die we tegenkomen ook nog engels spreekt zullen we eigenlijk langer moeten blijven om de taal beter te beheersen. Voor iedereen begint te panikeren, we hebben onze terugvlucht naar Belgie reeds moeten boeken. 24 juni landen we en zullen ons dan weer moeten aanpassen aan de Belgische gewoontes.
Aangezien Costa Rica geen onbekend terrein was zijn we snel zuidwaarts getrokken richting de grens met Panama waar ons enkele verrassingen te wachten stonden. Informatie in de reisgidsen was beperkt, verouderd en internetsites (normaal een schat aan informatie) maakten ons ook al niet veel wijzer. Eerst was er de grensovergang Costa Rica-Panama die best bij daglicht wordt aangevat en nogal chaotisch was. Je neemt eerst een bus in Costa Rica die je afzet aan de grens. Dan moet je een exitstempel in je paspoort laten zetten om vervolgens bij de immigratiedienst van Panama aan te schuiven en een entrystempel te bekomen. Dit alles kan geklaard zijn op 5 minuten of 5 uur... Afhankelijk van de 'werkwilligheid' van de douaniers.
Onze eerste bestemming was in de buurt van Punta Chame maar bij aankomst bleek geen enkele taxichauffeur het hostel nog te kennen. Naderhand bleek bij navraag het hostel niet meer te bestaan en vervangen te zijn door een resort. Een taxirijder zocht met ons naar een betaalbaar logie maar dit bleek onmogelijk te zijn. 130 dollar per nacht was een koopje in deze regio. Geen spek voor onze bek. Uiteindelijk vonden we een hospidaje voor 20 dollar alleen op kilometers van het strand. Geen ideale oplossing als je wil kiten.
Met lokale busjes en wat zoeken bleek uiteindelijk Punta Chame nog een 30 km verwijderd te zijn vanwaar ons logie zich bevond. Een verlaten schiereiland waar geen toeristen te bespeuren zijn. Het enige hostel in het dorp had gelukkig nog plaats vrij en we verhuisden ons materiaal hiernaartoe. Op 7 dagen is de wind hier niet doorgekomen en nadat onze 2de laptop van de reis gesmolten was vonden we het genoeg geweest. Verlaten eilanden, rust en dergelijke zijn prachtig als je eens 2 weken op vakantie wilt gaan maar na 7 maanden heb je geen zin meer om weken te wachten op wind die er toch niet meer ging komen.
We verlieten Punta Chame en Panama City was de volgende stop. Ondanks dat het een stad was gaf het ons toch een goed gevoel. We deden wat aan shopping, Panama is dus het shopparadijs van Centraal-Amerika en huppelden enkele dagen in de stad rond.
Nu zijn we op de terugweg naar Costa Rica om ineens door te steken naar Nicaragua. Een land waar we veel goeds van hebben gehoord en onze interesse zeker heeft opgewekt.
Hasta la proxima.
Het vierde continent op onze trip na 7 maanden was een feit. Centraal Amerika, warm, tropisch, latino en spaans sprekend. Na 2 jaren avondschool gevolgd te hebben werd het tijd om theorie in de praktijk om te zetten. Het begin was wat moeilijk, zeker voor Tom, al niet echt de beste, gemotiveerde en attentste leerling van de klas maar langzaam aan begint het wat beter te gaan.
Aangezien het merendeel van de mensen die we tegenkomen ook nog engels spreekt zullen we eigenlijk langer moeten blijven om de taal beter te beheersen. Voor iedereen begint te panikeren, we hebben onze terugvlucht naar Belgie reeds moeten boeken. 24 juni landen we en zullen ons dan weer moeten aanpassen aan de Belgische gewoontes.
Aangezien Costa Rica geen onbekend terrein was zijn we snel zuidwaarts getrokken richting de grens met Panama waar ons enkele verrassingen te wachten stonden. Informatie in de reisgidsen was beperkt, verouderd en internetsites (normaal een schat aan informatie) maakten ons ook al niet veel wijzer. Eerst was er de grensovergang Costa Rica-Panama die best bij daglicht wordt aangevat en nogal chaotisch was. Je neemt eerst een bus in Costa Rica die je afzet aan de grens. Dan moet je een exitstempel in je paspoort laten zetten om vervolgens bij de immigratiedienst van Panama aan te schuiven en een entrystempel te bekomen. Dit alles kan geklaard zijn op 5 minuten of 5 uur... Afhankelijk van de 'werkwilligheid' van de douaniers.
Onze eerste bestemming was in de buurt van Punta Chame maar bij aankomst bleek geen enkele taxichauffeur het hostel nog te kennen. Naderhand bleek bij navraag het hostel niet meer te bestaan en vervangen te zijn door een resort. Een taxirijder zocht met ons naar een betaalbaar logie maar dit bleek onmogelijk te zijn. 130 dollar per nacht was een koopje in deze regio. Geen spek voor onze bek. Uiteindelijk vonden we een hospidaje voor 20 dollar alleen op kilometers van het strand. Geen ideale oplossing als je wil kiten.Met lokale busjes en wat zoeken bleek uiteindelijk Punta Chame nog een 30 km verwijderd te zijn vanwaar ons logie zich bevond. Een verlaten schiereiland waar geen toeristen te bespeuren zijn. Het enige hostel in het dorp had gelukkig nog plaats vrij en we verhuisden ons materiaal hiernaartoe. Op 7 dagen is de wind hier niet doorgekomen en nadat onze 2de laptop van de reis gesmolten was vonden we het genoeg geweest. Verlaten eilanden, rust en dergelijke zijn prachtig als je eens 2 weken op vakantie wilt gaan maar na 7 maanden heb je geen zin meer om weken te wachten op wind die er toch niet meer ging komen.
We verlieten Punta Chame en Panama City was de volgende stop. Ondanks dat het een stad was gaf het ons toch een goed gevoel. We deden wat aan shopping, Panama is dus het shopparadijs van Centraal-Amerika en huppelden enkele dagen in de stad rond. Nu zijn we op de terugweg naar Costa Rica om ineens door te steken naar Nicaragua. Een land waar we veel goeds van hebben gehoord en onze interesse zeker heeft opgewekt.
Hasta la proxima.
dinsdag 5 april 2011
Los Angeles - San Francisco - Los Angeles
Goodday Vlaanderen,
Na Fiji vlogen we terug in de tijd. We sliepen 2 maal op dezelfde dag. Voor de reis had Tom de meeste plaatsen gecheckt op temperatuur, alleen California waren we vergeten. Het was een koude douche bij aankomst. Het voelde aan alsof we in de winter terechtkwamen en bij het buitenrijden van LA werd er ons gewaarschuwd dat er voor sommige wegen kettingen nodig waren... Voor Tom die enkel shorten in de rugzak had zitten was het even verschieten. Voor de eerste maal was het warmer in Belgie dan bij ons op de reis.
Ondanks de koude hielden we ons aan het schema. Met de gehuurde van vertrokken we langs de Pacific Coastal Highway naar San Francisco. Californie deed ons aan Australie denken qua structuur, alleen leek het ons allemaal wat vergane glorie. Een beetje zoals onze kuststeden in Belgie. Willen maar niet echt meekunnen bij gebrek aan geld. Veel daklozen hier. Raar als je door Malibu rijdt en weet dat je hier voor een huis tot 30.000 euro per maand als huur kan betalen, dat er buiten mensen in hun auto slapen met niets. Grote contrasten alleszins.
Op aanraden van velen hebben we het centrum van Los Angeles overgeslagen. De weg naar San Fran(scisco) was zoals voorspeld vrij aardig. Alleen wou het weer de eerste dagen niet echt mee zitten. Aangezien het ijzig koud was om te surfen en het strand te bezoeken, hebben we ons als echte toeristen gedragen. We bezochten de Alcatraz gevangenis in SanFran, en andere toeristische trekplijsters.
Deze keer hadden we wel geluk om in het juiste seizoen te zitten om de walvissen te zien. Op onze walvistocht met catamaran zagen we dan ook walvissen die van Mexico onderweg waren naar de Noordelijke zeeen en oceaan.
We brachten een bezoek aan vrienden die we in Bali waren tegengekomen tijdens hun reis. Deze wilden eigenlijk in Bali gaan wonen maar waren zo ontgoocheld in het eiland Bali dat ze besloten hadden om terug in Amerika te gaan wonen. Ze woonden in de heuvels op 10 km van wicked kuststadje Santa Cruz. Een apart sfeertje hier, maar spijtig genoeg te weinig tijd om te blijven hangen.
Last but bot least bezochten we de Universal Studios in Hollywood. Schrikken aan de kassa bij het zien van de kostprijs van het toegangsticket, maar we hebben toch een bezoek gebracht. Hier stelden we vast dat het misschien al meer dan 5 jaar geleden was dat we nog naar de cinema waren geweest. Maar het was toch een technisch hoogstandje allemaal.
De tijd was kort in California maar dat wisten we op voorhand. Misschien niet het perfecte seizoen maar we denken dat het allemaal veel te druk voor ons zou zijn in het hoogseizoen.
Na de landing in Costa Rica zitten we nu na enkele busritten in Panama. Verslag volgt in een andere aflevering.
Na Fiji vlogen we terug in de tijd. We sliepen 2 maal op dezelfde dag. Voor de reis had Tom de meeste plaatsen gecheckt op temperatuur, alleen California waren we vergeten. Het was een koude douche bij aankomst. Het voelde aan alsof we in de winter terechtkwamen en bij het buitenrijden van LA werd er ons gewaarschuwd dat er voor sommige wegen kettingen nodig waren... Voor Tom die enkel shorten in de rugzak had zitten was het even verschieten. Voor de eerste maal was het warmer in Belgie dan bij ons op de reis.
Ondanks de koude hielden we ons aan het schema. Met de gehuurde van vertrokken we langs de Pacific Coastal Highway naar San Francisco. Californie deed ons aan Australie denken qua structuur, alleen leek het ons allemaal wat vergane glorie. Een beetje zoals onze kuststeden in Belgie. Willen maar niet echt meekunnen bij gebrek aan geld. Veel daklozen hier. Raar als je door Malibu rijdt en weet dat je hier voor een huis tot 30.000 euro per maand als huur kan betalen, dat er buiten mensen in hun auto slapen met niets. Grote contrasten alleszins.Op aanraden van velen hebben we het centrum van Los Angeles overgeslagen. De weg naar San Fran(scisco) was zoals voorspeld vrij aardig. Alleen wou het weer de eerste dagen niet echt mee zitten. Aangezien het ijzig koud was om te surfen en het strand te bezoeken, hebben we ons als echte toeristen gedragen. We bezochten de Alcatraz gevangenis in SanFran, en andere toeristische trekplijsters.
Deze keer hadden we wel geluk om in het juiste seizoen te zitten om de walvissen te zien. Op onze walvistocht met catamaran zagen we dan ook walvissen die van Mexico onderweg waren naar de Noordelijke zeeen en oceaan.
We brachten een bezoek aan vrienden die we in Bali waren tegengekomen tijdens hun reis. Deze wilden eigenlijk in Bali gaan wonen maar waren zo ontgoocheld in het eiland Bali dat ze besloten hadden om terug in Amerika te gaan wonen. Ze woonden in de heuvels op 10 km van wicked kuststadje Santa Cruz. Een apart sfeertje hier, maar spijtig genoeg te weinig tijd om te blijven hangen.
Last but bot least bezochten we de Universal Studios in Hollywood. Schrikken aan de kassa bij het zien van de kostprijs van het toegangsticket, maar we hebben toch een bezoek gebracht. Hier stelden we vast dat het misschien al meer dan 5 jaar geleden was dat we nog naar de cinema waren geweest. Maar het was toch een technisch hoogstandje allemaal. De tijd was kort in California maar dat wisten we op voorhand. Misschien niet het perfecte seizoen maar we denken dat het allemaal veel te druk voor ons zou zijn in het hoogseizoen.
Na de landing in Costa Rica zitten we nu na enkele busritten in Panama. Verslag volgt in een andere aflevering.
zondag 27 maart 2011
Fiji was awesome
Na onze vrij hectische exit in Sydney waren we zeer nieuwsgierig naar de Fiji-eilanden, zeker na al het positieve dat we er al over hoorden. Onze verwachtingen werden meer dan overtroffen. We moeten eigenlijk bekennen dat we nog nooit z'n vriendelijke mensen zijn tegengekomen. Een voor een zijn de fijianen prachtige mensen met een heel warm hart. Zelfs de douaniers lachen je toe en smeken je bij je vertrek om zeker terug te komen.
We landden op het hoofdeiland Vitu Levu en vertrokken 's anderendaags op vijfdaagse trip naar 2 verschillende eilanden (Waya Lailai en Naviti). De eilanden zijn allemaal prachtig en paradijselijk. Sommigen zijn kleiner dan een voetbalveld, soms omzoomd met parelwit zand, anderen bergachtig met zeer rotsformaties, restanten van vroegere vulkaanerupties.
Er gewoon tussendoor varen was een streling voor onze ogen en er een paar dagen en nachten op doorbrengen was voor ons echt genieten. Het voelde aan als een vakantie in onze reis ;-) (sorry voor al de harde werkers daar thuis) en zeker een van de hoogtepunten tot nu toe.
Maar het was allemaal iets te mooi om waar te zijn en aan onze Fiji-droom kwam (gelukkig maar tijdelijk) een abrupt einde toen Tom tijdens een spelletje beachvolley zijn schouder uit de kom sloeg. Op zich niets ernstig, maar de keerzijde van de medaille als je op zo'n mooie verlaten eilandjes midden in de oceaan zit, is dat het soms lang kan duren vooralleer je in het ziekenhuis belandt. Het kostte ons een bootrit, een helicoptervlucht en in totaal 20 uur (!) eer dat alles weer op z'n plaats zat.
We brachten een nacht door (voor Tom eentje om snel te vergeten) in een soort medisch centrum in een afgelegen dorpje. Maar iets wat we zeker nooit zullen vergeten, is hoe behulpzaam en bezorgd iedereen in dat dorpje was. Ze gaven ons lekker eten, drinken en een slaapplaats. Tom kreeg zelfs een massage rond z'n schouder. Toen we dan 's morgens met de helicopter vertrokken, stond heel het dorp ons uit te wuiven, echt pakkend.
Om dit alles 'door te spoelen' boekten we toch nog een dag en nacht op een eiland en genoten we er nog meer dan voordien.
Fiji zal voorgoed in ons geheugen blijven, zeker door de paradijselijke eilanden, maar nog meer door de vriendelijkste mensen ooit!
Ondertussen cruisen we op de Pacific Coastal Highway in California, van L.A. naar San Fransisico en terug, maar daarover later meer.
We landden op het hoofdeiland Vitu Levu en vertrokken 's anderendaags op vijfdaagse trip naar 2 verschillende eilanden (Waya Lailai en Naviti). De eilanden zijn allemaal prachtig en paradijselijk. Sommigen zijn kleiner dan een voetbalveld, soms omzoomd met parelwit zand, anderen bergachtig met zeer rotsformaties, restanten van vroegere vulkaanerupties.Er gewoon tussendoor varen was een streling voor onze ogen en er een paar dagen en nachten op doorbrengen was voor ons echt genieten. Het voelde aan als een vakantie in onze reis ;-) (sorry voor al de harde werkers daar thuis) en zeker een van de hoogtepunten tot nu toe.
Maar het was allemaal iets te mooi om waar te zijn en aan onze Fiji-droom kwam (gelukkig maar tijdelijk) een abrupt einde toen Tom tijdens een spelletje beachvolley zijn schouder uit de kom sloeg. Op zich niets ernstig, maar de keerzijde van de medaille als je op zo'n mooie verlaten eilandjes midden in de oceaan zit, is dat het soms lang kan duren vooralleer je in het ziekenhuis belandt. Het kostte ons een bootrit, een helicoptervlucht en in totaal 20 uur (!) eer dat alles weer op z'n plaats zat.
We brachten een nacht door (voor Tom eentje om snel te vergeten) in een soort medisch centrum in een afgelegen dorpje. Maar iets wat we zeker nooit zullen vergeten, is hoe behulpzaam en bezorgd iedereen in dat dorpje was. Ze gaven ons lekker eten, drinken en een slaapplaats. Tom kreeg zelfs een massage rond z'n schouder. Toen we dan 's morgens met de helicopter vertrokken, stond heel het dorp ons uit te wuiven, echt pakkend.
Om dit alles 'door te spoelen' boekten we toch nog een dag en nacht op een eiland en genoten we er nog meer dan voordien.
Fiji zal voorgoed in ons geheugen blijven, zeker door de paradijselijke eilanden, maar nog meer door de vriendelijkste mensen ooit!
Ondertussen cruisen we op de Pacific Coastal Highway in California, van L.A. naar San Fransisico en terug, maar daarover later meer.
maandag 14 maart 2011
The road Melbourne tot Sydney
Hallo iedereen,
Het is al even geleden, maar het einde in Australie is wat hectisch geweest. De van en enkele surfboards verkocht, postpakketten gemaakt om terug naar Belgie op te sturen en wat aan het vervolg van de reis gewerkt, om dan op een van onze laatste dagen onze laptop nog te laten stelen in Sydney. Eigenlijk een aangename stad maar druk en hectisch. Een eindpunt in onze reis.
Net voor Melbourne hebben we dan de zeer gekende Great Ocean Road met z'n 6 apostelen aangevat. Veel toeristen tegengekomen maar wel een zeer mooie route die ons aan vroegere reizen in Spaans Baskenland deden denken. Dezelfde taferelen en uitzichten met een woeste oceaan. Alleen spijtig dat het weer ons meer aan het gure, koude Belgie herinnerde. Maar geen nood, we trokken gewoon al onze warme kleren aan die we meehadden.
Melbourne was dan weer te druk naar onze normen, we bezochten St-Kilda, een van de stranden in Melbourne en besloten na 1 dag de route verder te zetten naar Phillip Island.
Op dit eiland dat verbonden is met een brug naar het vaste land komen elke avond honderden kleine pinguins terug naar hun nesten gewaggeld na een dagje vissen in de zee. Een mooi spektakel.
De road verder van Phillip Island naar Sydney valt niet zo veel spectaculairs meer te vertellen. Goede stranden om te surfen, maar qua natuur en omgeving allemaal wat minder dan het voorgaande wat we gezien hebben in Australie. Wel zijn er nog een aantal meren te bewonderen, die je beter met een zeilboot kan bezoeken.
We kunnen besluiten dat we echt wel van de natuur en de stilte van het westen en het zuiden van Australie hebben kunnen genieten. Vanaf de momenten dat het meer bewoond wordt, verdwijnt toch een deel van de charme van Australie voor ons.
Een merkwaardig randfeit dat je hier meemaakt zijn de Grey Nomads genaamd. Dit zijn gepensioneerde Aussies die hun huis verkopen en een gigantische caravan kopen. Sommigen kopen gewoon een hele bus. Hiermee reizen ze dan heel Australie rond en hebben geen vaste woonplaats meer. Een beetje zoals ons, alleen doen zij er vaak jaren over om de tour te maken.
Als afsluiter enkele 'wist je datjes':
... we op 3.5 maand ongeveer 16000 km reden
... we 2500 euro opreden aan benzine die gemiddeld ongeveer 1 euro/liter kost
... de Australiers de benzine momenteel enorm duur vinden
... we nooit verder dan 200 km van de oceaan zijn verwijderd geweest
... we 146 km aan 1 stuk niet aan ons stuur hebben gedraaid
... ze hier boerderijen hebben groter dan Belgie
... de smaak van een campervan te pakken hebben en in Californie ook eentje zullen huren
... we eerst 5 dagen naar Fiji gaan om Robinson te spelen.
Het is al even geleden, maar het einde in Australie is wat hectisch geweest. De van en enkele surfboards verkocht, postpakketten gemaakt om terug naar Belgie op te sturen en wat aan het vervolg van de reis gewerkt, om dan op een van onze laatste dagen onze laptop nog te laten stelen in Sydney. Eigenlijk een aangename stad maar druk en hectisch. Een eindpunt in onze reis.
Net voor Melbourne hebben we dan de zeer gekende Great Ocean Road met z'n 6 apostelen aangevat. Veel toeristen tegengekomen maar wel een zeer mooie route die ons aan vroegere reizen in Spaans Baskenland deden denken. Dezelfde taferelen en uitzichten met een woeste oceaan. Alleen spijtig dat het weer ons meer aan het gure, koude Belgie herinnerde. Maar geen nood, we trokken gewoon al onze warme kleren aan die we meehadden.
Melbourne was dan weer te druk naar onze normen, we bezochten St-Kilda, een van de stranden in Melbourne en besloten na 1 dag de route verder te zetten naar Phillip Island.
Op dit eiland dat verbonden is met een brug naar het vaste land komen elke avond honderden kleine pinguins terug naar hun nesten gewaggeld na een dagje vissen in de zee. Een mooi spektakel.
De road verder van Phillip Island naar Sydney valt niet zo veel spectaculairs meer te vertellen. Goede stranden om te surfen, maar qua natuur en omgeving allemaal wat minder dan het voorgaande wat we gezien hebben in Australie. Wel zijn er nog een aantal meren te bewonderen, die je beter met een zeilboot kan bezoeken.
We kunnen besluiten dat we echt wel van de natuur en de stilte van het westen en het zuiden van Australie hebben kunnen genieten. Vanaf de momenten dat het meer bewoond wordt, verdwijnt toch een deel van de charme van Australie voor ons.
Een merkwaardig randfeit dat je hier meemaakt zijn de Grey Nomads genaamd. Dit zijn gepensioneerde Aussies die hun huis verkopen en een gigantische caravan kopen. Sommigen kopen gewoon een hele bus. Hiermee reizen ze dan heel Australie rond en hebben geen vaste woonplaats meer. Een beetje zoals ons, alleen doen zij er vaak jaren over om de tour te maken.
Als afsluiter enkele 'wist je datjes':
... we op 3.5 maand ongeveer 16000 km reden
... we 2500 euro opreden aan benzine die gemiddeld ongeveer 1 euro/liter kost
... de Australiers de benzine momenteel enorm duur vinden
... we nooit verder dan 200 km van de oceaan zijn verwijderd geweest
... we 146 km aan 1 stuk niet aan ons stuur hebben gedraaid
... ze hier boerderijen hebben groter dan Belgie
... de smaak van een campervan te pakken hebben en in Californie ook eentje zullen huren
... we eerst 5 dagen naar Fiji gaan om Robinson te spelen.
zaterdag 26 februari 2011
donderdag 17 februari 2011
Crossing the Nullarbor...
Hallo,
Na Margaret River hebben we onze koers oostwaarts op weg naar Sydney ingezet. De zuidkust van West-Australie is van een ongekende schoonheid. Azuurblauwe zee en parelwitte stranden, alleen bij aanwezigheid van wat wind voelt het al snel koel aan. De watertemperatuur bedroeg hier ongeveer 20 graden zowat 3 graden warmer dan normaal, toe te schrijven aan het El Nino effect. Maar bij winden die afkomstig zijn van de zuidpool lijkt het precies of de temperatuur 10 graden minder is. Deze streek is zeker een topper voor mensen die maar voor 2 tot 3 weken naar Australie willen en geen zin hebben om dagelijks 500 km te rijden.
Om eens iets anders op te snuiven dan altijd maar de oceaan deden we in het binnenland een 'tree top walk'. Op stellingen wandel je op ruim 40 meter hoogte tussen de toppen van de bomen. Zeker geen plaats voor mensen met hoogtevrees.
Wegens 'tijdsgebrek' hebben we niet al te lang hier kunnen profiteren, want er wachtte ons een nieuwe beproeving... De Nullarbor (semi-woestijn) genaamd met een gemiddelde temperatuur van 40 graden. Een 2200 km lange weg van Esperance tot Adelaide met omzeggens niets te zien onderweg of je hebt een 4x4 nodig om deze regio te verkennen. Winkels zijn vrijwel onbestaand, honderden kilometers zonder gsm-ontvangst, garages, internet, bezienswaardigheden... Dus je kan hier maar beter voorzien om geen panne met de wagen te hebben. Ziekenhuizen zijn hier onbestaand en de snelweg werd soms gebruikt als vliegveld. Dus uitkijken tijdens het rijden dat er geen vliegtuig zijn landing wou inzetten. Dit is een van de gebieden van de Flying Doctors.
Op een bepaald ogenblik leek er genoeg wind te staan om te kiten, maar met dit alles in het achterhoofd en zo alleen op het strand hebben we de kites maar mooi in de zak gelaten. Leek ons veiliger.
Benzineprijzen zijn hier hoog en water is zeer schaars. Na 3 volledige dagen rijden, waren we gelukkig toen we eindelijk terug in de bewoonde wereld toekwamen.
Adelaide druk en mediteraan warm. Tijdens onze drivetrip moesten we de klok in totaal met 2h30 doordraaien, wat ons nu zelfs met een kleine jetlag opzadelde. Alles is hier drukker en meer bewoond dan aan de Westkust. Kortom een nieuw deel van Australie.
Nu zakken we af naar Melbourne met onderweg een van de mooiste routes ter wereld, the great ocean road.
Na Margaret River hebben we onze koers oostwaarts op weg naar Sydney ingezet. De zuidkust van West-Australie is van een ongekende schoonheid. Azuurblauwe zee en parelwitte stranden, alleen bij aanwezigheid van wat wind voelt het al snel koel aan. De watertemperatuur bedroeg hier ongeveer 20 graden zowat 3 graden warmer dan normaal, toe te schrijven aan het El Nino effect. Maar bij winden die afkomstig zijn van de zuidpool lijkt het precies of de temperatuur 10 graden minder is. Deze streek is zeker een topper voor mensen die maar voor 2 tot 3 weken naar Australie willen en geen zin hebben om dagelijks 500 km te rijden.
Om eens iets anders op te snuiven dan altijd maar de oceaan deden we in het binnenland een 'tree top walk'. Op stellingen wandel je op ruim 40 meter hoogte tussen de toppen van de bomen. Zeker geen plaats voor mensen met hoogtevrees.
Wegens 'tijdsgebrek' hebben we niet al te lang hier kunnen profiteren, want er wachtte ons een nieuwe beproeving... De Nullarbor (semi-woestijn) genaamd met een gemiddelde temperatuur van 40 graden. Een 2200 km lange weg van Esperance tot Adelaide met omzeggens niets te zien onderweg of je hebt een 4x4 nodig om deze regio te verkennen. Winkels zijn vrijwel onbestaand, honderden kilometers zonder gsm-ontvangst, garages, internet, bezienswaardigheden... Dus je kan hier maar beter voorzien om geen panne met de wagen te hebben. Ziekenhuizen zijn hier onbestaand en de snelweg werd soms gebruikt als vliegveld. Dus uitkijken tijdens het rijden dat er geen vliegtuig zijn landing wou inzetten. Dit is een van de gebieden van de Flying Doctors.
Op een bepaald ogenblik leek er genoeg wind te staan om te kiten, maar met dit alles in het achterhoofd en zo alleen op het strand hebben we de kites maar mooi in de zak gelaten. Leek ons veiliger.
Benzineprijzen zijn hier hoog en water is zeer schaars. Na 3 volledige dagen rijden, waren we gelukkig toen we eindelijk terug in de bewoonde wereld toekwamen.
Adelaide druk en mediteraan warm. Tijdens onze drivetrip moesten we de klok in totaal met 2h30 doordraaien, wat ons nu zelfs met een kleine jetlag opzadelde. Alles is hier drukker en meer bewoond dan aan de Westkust. Kortom een nieuw deel van Australie.
Nu zakken we af naar Melbourne met onderweg een van de mooiste routes ter wereld, the great ocean road.
zondag 13 februari 2011
Foto's West-Australie deel II
Veel kijkplezier ermee.
http://www.facebook.com/album.php?aid=277397&id=526268701&l=86449447a7
http://www.facebook.com/album.php?aid=277397&id=526268701&l=86449447a7
woensdag 9 februari 2011
Exclusief interview
Aangezien we reeds over de helft van onze trip zitten, vonden we het eens tijd om een kleine samenvatting te geven van de hoogtepunten die we tot nu toe meemaakten.
1- Wat was je meest uitzonderlijke gebeurtenis?
K: Zwemmen en kiten in de aanwezigheid van dolfijnen. (Aus)
T: In tent slapen op 2800 meter met stormachtige wind aan rand van Rinjani krater op Lombok. (Indonesie)
2- Waar zag je de mooiste stranden?
K: Exmouth in West-Australie en de zuidwestkust Australie omwille van het prachtige turquoise kleur van het water.
T: De verlaten stranden op Lombok.
3- Waar at je het lekkerste gerecht?
K: Nasi Campur (gestoomde rijst aangevuld met allerlei heerlijke bijgerechten)
op Gili-eilanden in Lombok.
T: Na 2 maanden zonder pasta eindelijk een heerlijke Italiaanse pastaschotel in Saigon.
4- Waar dronk je het lekkerste drankje?
K: Fresh watermelon juice gekoeld met verpulverd ijs op Bali.
T: Alle verse mango juices in Indonesie.
5- Waar was je favoriete kitesurflocatie?
K: Blackwoodriver in Augusta (Zw Aust.). Vlakwater en dolfijnen die je telkens opzochten in de rivier, en golven op zee.
T: Coronation beach in Geraldton (Midwest aust.) Een kleine introductie in 3 meter hoge golven. Moet zeker een van de komende jaren vervolgd worden hier of in Zuid-Afrika. Kan hier zelfs als apotheker komen werken...
6- Wat was een van je spannendste gebeurtenissen?
K: Kleine aardbeving 's nachts aan de voet van de vulkaan. (Lombok)
T: Plotse wolkbreuk waarin ik terechtkwam op Bali in de bergen met brommer bij valavond. Ik was de weg kwijt, iedereen keek me aan alsof ik van Mars kwam en de wegen waren overstroomd. Een ritje van 20 minuten werd er een van 3 uur. Katrien was zeer ongerust geworden.
7- Leukste stad die op je weg lag?
K: Saigon ontpopte zich 's avonds in erg gezellige straatjes met even gezellige barretjes en oneindige restaurantjes. (Vooral in de backpakker area)
T: Na al die hectische Aziatische steden was Perth een verademing. Een stad zonder slechte kantjes en met een prachtig openbaar vervoer.
8- Wanneer heb je ooit schrik gehad?
K: Door gebrek aan gewone taxi's waren we op een avond in Mui Ne (Vietnam) genoodzaakt een scooterdrivertaxi te nemen. Met 3 op kleine gammele brommer zonder helm die snoeihard reed. Dit nooit meer.
T: Tijdens een kitesessie bij zonsondergang werd ik in zee aangevallen door een beest... Scheur in short en bloedende schrammen op bil. Nog altijd een raadsel trouwens.
9- Wie was de opmerkelijkste persoon die je bent tegengekomen?
K: Collega Stefanie die we puur toevallig op een strand in Zuid-Bali tegenkwamen. Wat een toeval!
T: Oostenrijks koppel die we in Vietnam hadden leren kennen, kwamen we terug tegen tijdens een surfsessie in West-Australie. Moet lukken op een kustlijn van 2500 km.
10- Wat mis je het meest in Belgie?
K: Eigenlijk niet zo veel want de maanden vliegen hier zo voorbij. Misschien wel een gezellige avond of een goed feestje met vrienden.
T: Zeker niet het weer. Stoofvlees friet met andalouse zou me zeker smaken en wat snowboarden in de bergen zou me ook gelukkig kunnen maken.
1- Wat was je meest uitzonderlijke gebeurtenis?
K: Zwemmen en kiten in de aanwezigheid van dolfijnen. (Aus)
T: In tent slapen op 2800 meter met stormachtige wind aan rand van Rinjani krater op Lombok. (Indonesie)
2- Waar zag je de mooiste stranden?
K: Exmouth in West-Australie en de zuidwestkust Australie omwille van het prachtige turquoise kleur van het water.
T: De verlaten stranden op Lombok.
3- Waar at je het lekkerste gerecht?
K: Nasi Campur (gestoomde rijst aangevuld met allerlei heerlijke bijgerechten)
op Gili-eilanden in Lombok.
T: Na 2 maanden zonder pasta eindelijk een heerlijke Italiaanse pastaschotel in Saigon.
4- Waar dronk je het lekkerste drankje?
K: Fresh watermelon juice gekoeld met verpulverd ijs op Bali.
T: Alle verse mango juices in Indonesie.
5- Waar was je favoriete kitesurflocatie?
K: Blackwoodriver in Augusta (Zw Aust.). Vlakwater en dolfijnen die je telkens opzochten in de rivier, en golven op zee.
T: Coronation beach in Geraldton (Midwest aust.) Een kleine introductie in 3 meter hoge golven. Moet zeker een van de komende jaren vervolgd worden hier of in Zuid-Afrika. Kan hier zelfs als apotheker komen werken...
6- Wat was een van je spannendste gebeurtenissen?
K: Kleine aardbeving 's nachts aan de voet van de vulkaan. (Lombok)
T: Plotse wolkbreuk waarin ik terechtkwam op Bali in de bergen met brommer bij valavond. Ik was de weg kwijt, iedereen keek me aan alsof ik van Mars kwam en de wegen waren overstroomd. Een ritje van 20 minuten werd er een van 3 uur. Katrien was zeer ongerust geworden.
7- Leukste stad die op je weg lag?
K: Saigon ontpopte zich 's avonds in erg gezellige straatjes met even gezellige barretjes en oneindige restaurantjes. (Vooral in de backpakker area)
T: Na al die hectische Aziatische steden was Perth een verademing. Een stad zonder slechte kantjes en met een prachtig openbaar vervoer.
8- Wanneer heb je ooit schrik gehad?
K: Door gebrek aan gewone taxi's waren we op een avond in Mui Ne (Vietnam) genoodzaakt een scooterdrivertaxi te nemen. Met 3 op kleine gammele brommer zonder helm die snoeihard reed. Dit nooit meer.
T: Tijdens een kitesessie bij zonsondergang werd ik in zee aangevallen door een beest... Scheur in short en bloedende schrammen op bil. Nog altijd een raadsel trouwens.
9- Wie was de opmerkelijkste persoon die je bent tegengekomen?
K: Collega Stefanie die we puur toevallig op een strand in Zuid-Bali tegenkwamen. Wat een toeval!
T: Oostenrijks koppel die we in Vietnam hadden leren kennen, kwamen we terug tegen tijdens een surfsessie in West-Australie. Moet lukken op een kustlijn van 2500 km.
10- Wat mis je het meest in Belgie?
K: Eigenlijk niet zo veel want de maanden vliegen hier zo voorbij. Misschien wel een gezellige avond of een goed feestje met vrienden.
T: Zeker niet het weer. Stoofvlees friet met andalouse zou me zeker smaken en wat snowboarden in de bergen zou me ook gelukkig kunnen maken.
donderdag 3 februari 2011
Back South and Margaret River
Hallo koud Vlaanderen,
Na het warme noorden zijn we terug langzaam afgezakt naar Perth z'n 1200 km zuidelijker. Onderweg hielden we telkens halt aan kuststadjes om de kites op te blazen en de wateren onveilig te maken. Vaak zaten we alleen op het water. Soms op een drukke dag waren er toch wel 5 andere kiters op het water.
Tegen 25 januari waren we dan terug aan het huis gekomen in Perth waar ons Australie avontuur is begonnen. Er was een bbq gepland ter gelegenheid van Australia day (nationale feesdag) wat anders in dit bbq-gekke land. Een gelegenheid om wat bij te praten met andere mensen. De dag erna was dan ozzieday met allerlei festiviteiten.
Op een strand bij Perth meerbepaald Scarborough beach zijn we oude bekenden tegengekomen van in Exmouth en het was dan ook een gezellig weerzien. Na duizenden kilometers te rijden was het tijd om de olie te vervangen. Aangezien de garagisten goed hun brood verdienen hier besloten we om dit maar zelf te doen. Niet moeilijk als je enkele hints krijgt van anderen en Tom was dan 1 avond de mechanieker van dienst.
Nu touren we rond in het meest zuidelijke deel van West-Australie, Margaret River, bekend als 1 van de betere wijnstreken ter wereld... Het is hier alleszins drukker met meer toeristen en de afstanden doen zelfs Europees aan. Geen honderden kilometers rijden maar 10 tot 20. Wel eens wat anders. We maakten hier de restanten van een cycloon op zee mee. Metershoge golven die op de stranden inbeukten waren een waar spektakel om naar te kijken.
Kiten is soms wat moeilijker omdat het echt hoge golven zijn en extreme condities. Vandaag golven tussen de 4 en 6 meter. Is spectaculair om te zien maar nog niet echt spek voor onze bek. Na wat gerij en wat tips hebben we een rivier gevonden die je kan volgen die dan uitmond in de zee. Onze metgezellen van de dag waren nieuwsgierige dolfijnen die ons volgden.
Nu verkennen we de streek wat verder en zetten dan langzaam aan koers naar Sydney. De weken beginnen te korten en de te rijden afstanden blijven groot.
Groetjes aan de lezers,
Tom en Katrien
Na het warme noorden zijn we terug langzaam afgezakt naar Perth z'n 1200 km zuidelijker. Onderweg hielden we telkens halt aan kuststadjes om de kites op te blazen en de wateren onveilig te maken. Vaak zaten we alleen op het water. Soms op een drukke dag waren er toch wel 5 andere kiters op het water.
Tegen 25 januari waren we dan terug aan het huis gekomen in Perth waar ons Australie avontuur is begonnen. Er was een bbq gepland ter gelegenheid van Australia day (nationale feesdag) wat anders in dit bbq-gekke land. Een gelegenheid om wat bij te praten met andere mensen. De dag erna was dan ozzieday met allerlei festiviteiten.
Op een strand bij Perth meerbepaald Scarborough beach zijn we oude bekenden tegengekomen van in Exmouth en het was dan ook een gezellig weerzien. Na duizenden kilometers te rijden was het tijd om de olie te vervangen. Aangezien de garagisten goed hun brood verdienen hier besloten we om dit maar zelf te doen. Niet moeilijk als je enkele hints krijgt van anderen en Tom was dan 1 avond de mechanieker van dienst.
Nu touren we rond in het meest zuidelijke deel van West-Australie, Margaret River, bekend als 1 van de betere wijnstreken ter wereld... Het is hier alleszins drukker met meer toeristen en de afstanden doen zelfs Europees aan. Geen honderden kilometers rijden maar 10 tot 20. Wel eens wat anders. We maakten hier de restanten van een cycloon op zee mee. Metershoge golven die op de stranden inbeukten waren een waar spektakel om naar te kijken.
Kiten is soms wat moeilijker omdat het echt hoge golven zijn en extreme condities. Vandaag golven tussen de 4 en 6 meter. Is spectaculair om te zien maar nog niet echt spek voor onze bek. Na wat gerij en wat tips hebben we een rivier gevonden die je kan volgen die dan uitmond in de zee. Onze metgezellen van de dag waren nieuwsgierige dolfijnen die ons volgden.
Nu verkennen we de streek wat verder en zetten dan langzaam aan koers naar Sydney. De weken beginnen te korten en de te rijden afstanden blijven groot.
Groetjes aan de lezers,
Tom en Katrien
dinsdag 11 januari 2011
Foto's West-Australie deel I
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.492326513701.266256.526268701&l=8288e8a9b6
Kalbarri-Shark Bay-Ningaloo reef
Hay,
Na een kort intermezzo bij de garagist hebben we onze reis verder gezet. Uit voorzorg hebben we de radiator vervangen van de van aangezien de temperaturen van de motor toch wel aardig begonnen op te lopen. Met de nieuwe radiator loopt alles weer gesmeerd. Dit alles was trouwens op minder dan een halve dag geregeld.
Shark Bay was een zeer leuke ervaring. 's Morgens was er een soort toeristische dolfijnenvoeding.... Allemaal maar zus en zo maar toen we in de namiddag op een strand lagen af te koelen kwamen er plots 3 tot 5 dolfijnen in onze baai meezwemmen. Deze zijn hier zeker een halfuur tot een uur blijven hangen. Alhoewel het hier hoogseizoen is geeft het hier meer de indruk een verlaten spookgehucht te zijn. De baai telt ongeveer 1400 km kustlijn en is nog ongerept en uitgestrekt. Er is eigenlijk maar 1 weg die je kan nemen als je niet over een 4x4 beschikt.
Nu zitten we op het meest noordelijk deel van onze reis in West-Australia. Exmouth doet wat denken aan de Caraiben. Het zeewater heeft dezelfde prachtig blauwe kleur. Het water is hier minstens 28 graden en het is hier een waar snorkelparadijs. De temperaturen voelen ook wel tropisch aan 40 graden overdag en 28 graden 's nachts. Katrien vertrok op dagexcursie naar het Ningaloo reef waar ze 2 duiken en een snorkelsessie had. Gezien de visfobie van Tom bleef hij maar veilig aan wal. Ook zijn we 's nachts met franse vrienden naar een strand geweest waar reuzeschildpadden hun nesten kwamen maken. Dankzij hun kennis hebben we een 8-tal schildpadden kunnen spotten. Onderweg naar het strand kwamen we 100-den kangeroes tegen die als je net voorbijrijdt graag even voor je wielen willen lopen... 2 noodstops hebben we moeten doen anders...
Eerstdaag vatten we dan onze terugreis aan en gaan op weg terug naar de koelere zuidelijke regionen waar de temperaturen dragelijker zijn en de zon niet meer zo hard brandt.
Groetjes,
Tom en Katrien
Na een kort intermezzo bij de garagist hebben we onze reis verder gezet. Uit voorzorg hebben we de radiator vervangen van de van aangezien de temperaturen van de motor toch wel aardig begonnen op te lopen. Met de nieuwe radiator loopt alles weer gesmeerd. Dit alles was trouwens op minder dan een halve dag geregeld.
Shark Bay was een zeer leuke ervaring. 's Morgens was er een soort toeristische dolfijnenvoeding.... Allemaal maar zus en zo maar toen we in de namiddag op een strand lagen af te koelen kwamen er plots 3 tot 5 dolfijnen in onze baai meezwemmen. Deze zijn hier zeker een halfuur tot een uur blijven hangen. Alhoewel het hier hoogseizoen is geeft het hier meer de indruk een verlaten spookgehucht te zijn. De baai telt ongeveer 1400 km kustlijn en is nog ongerept en uitgestrekt. Er is eigenlijk maar 1 weg die je kan nemen als je niet over een 4x4 beschikt.
Nu zitten we op het meest noordelijk deel van onze reis in West-Australia. Exmouth doet wat denken aan de Caraiben. Het zeewater heeft dezelfde prachtig blauwe kleur. Het water is hier minstens 28 graden en het is hier een waar snorkelparadijs. De temperaturen voelen ook wel tropisch aan 40 graden overdag en 28 graden 's nachts. Katrien vertrok op dagexcursie naar het Ningaloo reef waar ze 2 duiken en een snorkelsessie had. Gezien de visfobie van Tom bleef hij maar veilig aan wal. Ook zijn we 's nachts met franse vrienden naar een strand geweest waar reuzeschildpadden hun nesten kwamen maken. Dankzij hun kennis hebben we een 8-tal schildpadden kunnen spotten. Onderweg naar het strand kwamen we 100-den kangeroes tegen die als je net voorbijrijdt graag even voor je wielen willen lopen... 2 noodstops hebben we moeten doen anders...
Eerstdaag vatten we dan onze terugreis aan en gaan op weg terug naar de koelere zuidelijke regionen waar de temperaturen dragelijker zijn en de zon niet meer zo hard brandt.
Groetjes,
Tom en Katrien
maandag 3 januari 2011
West-Australie
Haai iedereen,
Ho' u going zouden ze hier zeggen. Eerst en vooral onze beste wensen voor het nieuwe jaar. Het was eens wat anders nieuwjaar vieren in een atmosfeer van 30 graden en meer. Zeker voor herhaling vatbaar! We hebben al schrik voor de donkere herfstmaanden volgend jaar in het kille en natte Belgie. Leve de zon, zee en eindeloze verlaten stranden hier.
Het leven in de 'van' bevalt ons zeer goed. Soms is het wat zoeken naar een slaapplaats maar dit lukt ons wonderwel. We krijgen tips van mensen en geven er ook. Op de mooiste plaatsen is het eigenlijk verboden om te kamperen omwille van de faciliteiten die je daar hebt. Gratis douches, water, wc's en barbecues op gasvuur dus waarom zou je nog een camping opzoeken? Het grootste probleem is dat hier meestal 's morgens vroeg een Ranger langskomt (soort politieman) die je altijd eerst een warning geeft vooraleer de boete komt. Grappig genoeg zijn deze mensen altijd zeer vriendelijk en niet te vergelijken met de meeste Belgische agenten.
De wind is ons hier zeer goedgezind en kunnen hier ongelooflijk veel surfen. Tussendoor bezoeken we dan al eens een nationaal park. Het grootste probleem voor ons zijn de afstanden. 500 km rijden om naar de dokter te gaan vinden ze hier niet ver... We hebben hier toch een ander gedacht over. Ons plan is om nu naar Shark Bay te gaan en verder door naar het Ningaloo reef. Zowat 800 km noordelijker om dan de terugweg naar Perth en de meer zuidelijke regionen in te zetten. Aangezien de temperaturen aan het oplopen zijn moeten we er toch enige spoed achter zetten.
Beste groetjes Tom en Katrien
Ho' u going zouden ze hier zeggen. Eerst en vooral onze beste wensen voor het nieuwe jaar. Het was eens wat anders nieuwjaar vieren in een atmosfeer van 30 graden en meer. Zeker voor herhaling vatbaar! We hebben al schrik voor de donkere herfstmaanden volgend jaar in het kille en natte Belgie. Leve de zon, zee en eindeloze verlaten stranden hier.
Het leven in de 'van' bevalt ons zeer goed. Soms is het wat zoeken naar een slaapplaats maar dit lukt ons wonderwel. We krijgen tips van mensen en geven er ook. Op de mooiste plaatsen is het eigenlijk verboden om te kamperen omwille van de faciliteiten die je daar hebt. Gratis douches, water, wc's en barbecues op gasvuur dus waarom zou je nog een camping opzoeken? Het grootste probleem is dat hier meestal 's morgens vroeg een Ranger langskomt (soort politieman) die je altijd eerst een warning geeft vooraleer de boete komt. Grappig genoeg zijn deze mensen altijd zeer vriendelijk en niet te vergelijken met de meeste Belgische agenten.
De wind is ons hier zeer goedgezind en kunnen hier ongelooflijk veel surfen. Tussendoor bezoeken we dan al eens een nationaal park. Het grootste probleem voor ons zijn de afstanden. 500 km rijden om naar de dokter te gaan vinden ze hier niet ver... We hebben hier toch een ander gedacht over. Ons plan is om nu naar Shark Bay te gaan en verder door naar het Ningaloo reef. Zowat 800 km noordelijker om dan de terugweg naar Perth en de meer zuidelijke regionen in te zetten. Aangezien de temperaturen aan het oplopen zijn moeten we er toch enige spoed achter zetten.
Beste groetjes Tom en Katrien
Abonneren op:
Posts (Atom)