Ondanks dat onze camera het heeft begeven en we een miskoop van jewelste hebben gedaan in Nicaragua kunnen we toch nog enkele foto's tonen. Gelukkig vonden we in Guatemala betere toestellen en hebben ons dan maar een 2de nieuw gekocht :)
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150196060603702.317470.526268701&l=95d02cdc7b
dinsdag 24 mei 2011
maandag 23 mei 2011
Nicaragua: Caribbean coast
Hi everybody,
Vanuit de hoofdstad Managua namen we een klein vliegtuigje richting de Corn Islands midden in de caraibische zee. De 1,5 uur durende vlucht was al een belevenis op zich. In zo’n toestel voor een 40tal personen voel je echt elke beweging en word je letterlijk heen en weer geschud.
Eerst brachten we 2 dagen door op Big Corn Island met zo’n 7000 inwoners. Het zuiden heeft mooie paradijselijke stranden, maar in de “hoofdstraat” van het eiland ter hoogte van de haven lopen wel wat vreemde figuren rond die je ‘s avonds een ongemakkelijk gevoel kunnen geven. .. (dronken bushmannen met grote machetes!) De meeste inwoners daarentegen zijn zeer vriendelijk en vertellen je graag wat meer over hun leven op het eiland.
Op die eilanden zou je haast vergeten dat je in Nicaragua bent, want het merendeel spreekt er van dat sappig caraibisch Engels. Vroeger leefden de eilandbewoners van de visvangst en fruitplantages, maar na de doortocht van een verwoestende vulkaan in 1988 werden de meeste fruitbomen vernietigd waardoor er nu voornamelijk van de visvangst wordt geleefd.
Op Little Corn Island is het leven nog vrediger en echt laidback. Verplaatsen op het eiland gebeurt er enkel te voet op smalle wandelpaden. Hier wonen een 1000tal mensen, er is een schooltje, een kerk, een paar kruidenierswinkeltjes en zelfs een baseballstadium waar elk weekend veel beweging is. Hier leven vrij veel mensen van het toerisme door het aanbieden van logie, restaurantjes, barretjes, verkopen van coconutbroodjes, chickenpies, paties (gevulde deegkoekjes) of het organiseren van snorkeltochten en het maken van traditionele visgerechten rond een vuur op het strand.
Eigenlijk vliegen de dagen hier voorbij zonder al te veel activiteit. Katrien deed er wel wat duiken en zag er veel moois onder water. Samen ondernamen we een snorkeltocht waar Tom zijn eerste en hopelijk ook laatste (ongevaarlijke) haai in de ogen moest kijken.
Na de eilanden bezochten we ook enkele zeer afgelegen dorpjes op het vaste land van de caraiben. De dorpjes liggen langst rivieren, lagunes en meren. Het is dan ook vaak uren op de boot of pangas (zo noemen ze die boten hier) zitten en soms nog meerdere uren wachten eer de boten komen en al dan niet uitvaren… Het wachten wordt dan wel beloond met prachtige vaarroutes tussen mangroves met dichte begroeiing en langs scheepswraken, wat ons wel wat het ‘Indiana Jones-gevoel’ gaf. In die dorpjes leven verschillende ethnische groepen zoals Creolen, Miskitos en Garifunas. Ze zijn de weinige toeristen die daar komen steeds enorm dankbaar om de interesse in hun gemeenschap. Een man die naar zijn dorp wilde terugkeren, gaf zijn plaats op de boot aan ons omdat hij het een eer vond dat we zijn dorp wilden bezoeken. Het was een unieke ervaring om daar in die afgelegen gebieden een paar nachten door te brengen, maar voor Tom was het toch net iets te rustig en toch erg ver van de beschaafde wereld.
Daarom zijn we nu onderweg naar wat meer actie in Guatemala. Zelfs met 10 maanden tijd geraken we nu naar het einde wat in tijdsnood, waardoor we waarschijnlijk slechts een 8tal dagen in Guatemala en en 8tal dagen in Belize zullen vertoeven. Eigenlijk hebben we meer tijd nodig, haha, maar het is toch genoeg om een glimp van de landen op te vangen. Daarna keren we terug naar San Juan del Sur in Nicaragua om onze reis af te sluiten met 2 weken surf, surf en nog eens surf, zei Tom!
Vanuit de hoofdstad Managua namen we een klein vliegtuigje richting de Corn Islands midden in de caraibische zee. De 1,5 uur durende vlucht was al een belevenis op zich. In zo’n toestel voor een 40tal personen voel je echt elke beweging en word je letterlijk heen en weer geschud.
Eerst brachten we 2 dagen door op Big Corn Island met zo’n 7000 inwoners. Het zuiden heeft mooie paradijselijke stranden, maar in de “hoofdstraat” van het eiland ter hoogte van de haven lopen wel wat vreemde figuren rond die je ‘s avonds een ongemakkelijk gevoel kunnen geven. .. (dronken bushmannen met grote machetes!) De meeste inwoners daarentegen zijn zeer vriendelijk en vertellen je graag wat meer over hun leven op het eiland.
Op die eilanden zou je haast vergeten dat je in Nicaragua bent, want het merendeel spreekt er van dat sappig caraibisch Engels. Vroeger leefden de eilandbewoners van de visvangst en fruitplantages, maar na de doortocht van een verwoestende vulkaan in 1988 werden de meeste fruitbomen vernietigd waardoor er nu voornamelijk van de visvangst wordt geleefd.Op Little Corn Island is het leven nog vrediger en echt laidback. Verplaatsen op het eiland gebeurt er enkel te voet op smalle wandelpaden. Hier wonen een 1000tal mensen, er is een schooltje, een kerk, een paar kruidenierswinkeltjes en zelfs een baseballstadium waar elk weekend veel beweging is. Hier leven vrij veel mensen van het toerisme door het aanbieden van logie, restaurantjes, barretjes, verkopen van coconutbroodjes, chickenpies, paties (gevulde deegkoekjes) of het organiseren van snorkeltochten en het maken van traditionele visgerechten rond een vuur op het strand.
Eigenlijk vliegen de dagen hier voorbij zonder al te veel activiteit. Katrien deed er wel wat duiken en zag er veel moois onder water. Samen ondernamen we een snorkeltocht waar Tom zijn eerste en hopelijk ook laatste (ongevaarlijke) haai in de ogen moest kijken.
Na de eilanden bezochten we ook enkele zeer afgelegen dorpjes op het vaste land van de caraiben. De dorpjes liggen langst rivieren, lagunes en meren. Het is dan ook vaak uren op de boot of pangas (zo noemen ze die boten hier) zitten en soms nog meerdere uren wachten eer de boten komen en al dan niet uitvaren… Het wachten wordt dan wel beloond met prachtige vaarroutes tussen mangroves met dichte begroeiing en langs scheepswraken, wat ons wel wat het ‘Indiana Jones-gevoel’ gaf. In die dorpjes leven verschillende ethnische groepen zoals Creolen, Miskitos en Garifunas. Ze zijn de weinige toeristen die daar komen steeds enorm dankbaar om de interesse in hun gemeenschap. Een man die naar zijn dorp wilde terugkeren, gaf zijn plaats op de boot aan ons omdat hij het een eer vond dat we zijn dorp wilden bezoeken. Het was een unieke ervaring om daar in die afgelegen gebieden een paar nachten door te brengen, maar voor Tom was het toch net iets te rustig en toch erg ver van de beschaafde wereld.
Daarom zijn we nu onderweg naar wat meer actie in Guatemala. Zelfs met 10 maanden tijd geraken we nu naar het einde wat in tijdsnood, waardoor we waarschijnlijk slechts een 8tal dagen in Guatemala en en 8tal dagen in Belize zullen vertoeven. Eigenlijk hebben we meer tijd nodig, haha, maar het is toch genoeg om een glimp van de landen op te vangen. Daarna keren we terug naar San Juan del Sur in Nicaragua om onze reis af te sluiten met 2 weken surf, surf en nog eens surf, zei Tom!
woensdag 11 mei 2011
maandag 9 mei 2011
Nicaragua
Hallo,
Na een in totaal 3 daagse busrit vanaf Panama City tot Nicaragua waren we aangekomen in San Juan Del Sur. Een nieuw hoofdstuk, nieuw land en Semana Santa. Semana Santa is de week voor Pasen en is in Latijns Amerika de belangrijkste week van het jaar. Met niets te vergelijken in Europa. Ik geloof dat bijna iedereen deze week op vakantie vertrekt met een ongeziene drukte tot gevolg. Overladen bussen, supperdrukke grensovergangen, volgeboekte hotels en dergelijke… In San Juan sliepen de mensen bij gebrek aan beschikbare logies op straat, strand, wagens of sliepen gewoon niet…
Na een knotsgekke vierdaagse met veel lawaai keerde de rust gelukkig terug in het anders o zo rustige San Juan. Dit stadje is een uitvalsbasis naar de vele surfstranden in de buurt. Aangezien de wegen hier nog te wensen over laten heb je hier echt wel een 4x4 nodig om naar de omliggende stranden gebracht te worden. Meestal vertrekken we in de voormiddag naar de playa om dan tegen zonsondergang na een vermoeiende surfdag terug te keren.
Nicaragua is echt wel een beetje terug in de tijd. Koken in vele restaurantjes gebeurt nog op hout… In de supermarkten is het niet zo eenvoudig om dagelijkse produkten te vinden. Vloeibare zeep kennen ze hier nog niet en gewoon lenzenprodukt aanschaffen is een ware marteling. Maar niet geklaagd we trekken onze plan wel. 50 % van de mensen leeft onder de armoedegrens maar desondanks zijn velen enorm vriendelijk voor ons en bevalt de sfeer ons hier zeer goed.
Hoewel het leven ons in San Juan aardig beviel besloten we na een dikke 2 weken om te vertrekken en koers te zetten naar Isla de Ometepe. Een eilandengroep met 2 vulkanen in het lago de Nicaragua. (een gigantisch meer in Nicaragua) Spijtig genoeg was het weer ons niet al te gunstig gezind en besloten we geen hiking naar de top van een vulkaan te doen. In de plaats genoten we van ons rustig guesthouse aan de voet van een van de vulkanen en kajakten dan maar op het meer.
Nu zijn we klaar om morgen met het vliegtuig naar de Corn Islands in het Caraibisch deel van Nicaragua te vliegen. Normaal gezien gingen we deze weg over land doen maar aangezien we stilletjes aan in tijdsnood aan het geraken zijn betalen we de extra dollars en sparen hiermee een 6 daagse reis over land uit. Tijd die we nog zullen kunnen gebruiken.
Groetjes,
Tom en Katrien
Na een in totaal 3 daagse busrit vanaf Panama City tot Nicaragua waren we aangekomen in San Juan Del Sur. Een nieuw hoofdstuk, nieuw land en Semana Santa. Semana Santa is de week voor Pasen en is in Latijns Amerika de belangrijkste week van het jaar. Met niets te vergelijken in Europa. Ik geloof dat bijna iedereen deze week op vakantie vertrekt met een ongeziene drukte tot gevolg. Overladen bussen, supperdrukke grensovergangen, volgeboekte hotels en dergelijke… In San Juan sliepen de mensen bij gebrek aan beschikbare logies op straat, strand, wagens of sliepen gewoon niet…
Na een knotsgekke vierdaagse met veel lawaai keerde de rust gelukkig terug in het anders o zo rustige San Juan. Dit stadje is een uitvalsbasis naar de vele surfstranden in de buurt. Aangezien de wegen hier nog te wensen over laten heb je hier echt wel een 4x4 nodig om naar de omliggende stranden gebracht te worden. Meestal vertrekken we in de voormiddag naar de playa om dan tegen zonsondergang na een vermoeiende surfdag terug te keren.
Nicaragua is echt wel een beetje terug in de tijd. Koken in vele restaurantjes gebeurt nog op hout… In de supermarkten is het niet zo eenvoudig om dagelijkse produkten te vinden. Vloeibare zeep kennen ze hier nog niet en gewoon lenzenprodukt aanschaffen is een ware marteling. Maar niet geklaagd we trekken onze plan wel. 50 % van de mensen leeft onder de armoedegrens maar desondanks zijn velen enorm vriendelijk voor ons en bevalt de sfeer ons hier zeer goed.
Hoewel het leven ons in San Juan aardig beviel besloten we na een dikke 2 weken om te vertrekken en koers te zetten naar Isla de Ometepe. Een eilandengroep met 2 vulkanen in het lago de Nicaragua. (een gigantisch meer in Nicaragua) Spijtig genoeg was het weer ons niet al te gunstig gezind en besloten we geen hiking naar de top van een vulkaan te doen. In de plaats genoten we van ons rustig guesthouse aan de voet van een van de vulkanen en kajakten dan maar op het meer.Nu zijn we klaar om morgen met het vliegtuig naar de Corn Islands in het Caraibisch deel van Nicaragua te vliegen. Normaal gezien gingen we deze weg over land doen maar aangezien we stilletjes aan in tijdsnood aan het geraken zijn betalen we de extra dollars en sparen hiermee een 6 daagse reis over land uit. Tijd die we nog zullen kunnen gebruiken.
Groetjes,
Tom en Katrien
Abonneren op:
Posts (Atom)